پ.ن۱:روزای اخر خونه نشینیه و من بیشتر از همیشه میل به موندن زیر پتو دارم.
دوست ندارم برگردم دانشگاه
دروغ چرا.دوست دارم ولی میترسم.بچگانه است میدونم.
به خدا که میترسم.
میترسم برگردم و باز هم وضعیت دو ماه گذشته برام تکرار بشه.
وقتی یاد اون روزای خوب میفتم دلم میگیره و میگم ای کاش خیلی جاها دلت رو نمیشکستم.

پ.ن۲:نزدیک ولنتاین داریم میبینیم بعضیا چقدر سریع رنگاوارنگ میشن.
دل بعضیا دل نیست که لعنتی حرمسرا س. :/
پ.ن۳:عشق رو گدایی نکنید.هیچ ادمی ارزش اینکارو نداره
پ.ن۴:ولنتاین مال خارجی هاس؟!ما یه هم اتاقی فوق حزب اللهی داشتیم با نامزدش هر سال جشن میگیرن کادو میدن به هم :/
پ.ن5:کلی حرف داشتم بزنم بهت.نشد.نخواستی.مزاحمت بودم میدونم ولی یه روزی بهت میگم.
پ.ن6:سه ساعت قبل حرکت استوری گذاشتی میدونم که میدونی ؛)
کاش منم میتونستم برات استوری بزارم بگم:
ای کاش به کسی چون خودت دچار شوی که بی قرار نباشد که بیقرار شوی.
پ.ن7:هیچ وقت از گفتن احساساتتون به کسی که دوستش دارید نترسید
فکر نکنید تا ابد برای اینکار فرصت دارید
پ.ن8:خلاصه اینکه اگه میبینی هر بار میبینمت فقط بهت خیره میشم
اگه میبینی همش غر میزنم.بهانه تو رو میگیرم.آخه بدجور دلم برات تنگ شده.کاش زودتر این سکوت مزخرفت که از هم دورمون نگه داشته رو تموم کنی.کاش.
من برایت مینویسم چه هوایی چه بارانی.تو بخوان
چقدر جایت کنارم خالی ست.

1.اول یه نگاهی به آمار وبلاگ بندازیم!ببخشیدا!

در عجبم!
روزنوشتام بیشتر از بقیه مطالب بازدید و کامنت دارن
روزایی که دلنوشته و #جدی-بی اعصاب میزارم
آمار بازدید وبلاگ میره بالا!
فکر نمیکردم کسی حوصله خوندن روزنوشت های طولانی رو داشته باشه!
و یه چیز دیگه بر عکس تصورم روزای آخر هفته بازدید کمتری دارن!
خودتون بگید بچه ها قضیه چیه؟ :/
من بیشترین انژیمو واسه مطالب خودنویس و داستانایی که مینویسم میزارم
نمیدونم چرا بازدید از داستان انقدر کمه؟
واقعا نمیخونید یا حال ندارید کامنت بزارید؟
اگه چیزی رو منتشر میکنم یعنی حتما به نظر شما برای بهتر شدن نوشته هام نیاز دارم!
وگرنه تو پیش نویس هام ذخیره میکردم!

2. -:به به!عجب برفی اومده!
   +:جون میده واسه رفتن زیر پتو!
    -:موافقم!
تصویر کاملا گویا ست!

3. تا حالا دقت نکرده بودم چقدر شبیه این کاراکترم! 
و یکی دیگه به اسم سارا اندرسون.البته وقتی موهام کوتاه بود قبلا خیلی شبیه ش بودم.

سلام دوستان!!

بعد چند ماه یه چارت جدیدو کامل کردم به همت و تلاش!ماجرای داستان درباره یه دختر بود که به خاطر پدر و مادرش مجبور میشه پیش عمه اش زندگی کنه یه مدتی.اتفاقای داستان از روزی شروع میشه که یه همسایه جدید میاد براشون و با خودش کلی دردسر میاره.حالا این بین دختر داستان هم درگیرش میشه و.

اگه میخواید قسمتای قبلو بخونید میتونید برید به قسمت موضوعات و من هیولا نیستم رو انتخاب کنید.

یا اینکه بزنید

اینجا و مستقیم برید به صفحه داستان.

منتظر نظراتون هستم.

برید ادامه مطلب و لذت ببرید :)

ادامه مطلب

چقدر سخته تو خونه یه پشت کنکوری داری
هیچ کاری نمیتونی بکنی که متقاعدش کنی
اگه بچه ها میگن هیچ رشته ای تو ریاضی بازار کار نداره
وضعیت مملکت فلانه و بهمانه
تو بیخیال!!
تو داری میری دنبال هدفت پس چرا انقدر تنبلی میکنی؟!
همه اینا رو که بهش میگم یه نگاه عاقل اندر سفیهانه میندازه بهم میگه:
تو خودت رفتی یه دانشگاه چرت با یه رشته چرت تر پس حرف نزن.
آقا رشته من چرته درست.دانشگاه تاپ هم نرفتم درست
ولی من دوست دارم رشته مو حتی اگه بازار کار نداشته باشه :(
چرا افکار بچه ها انقدر مایوسانه شده؟!
به خدا هر بار بابام دعواش میکنه من جاش غصه میخورم و سرکوفت میخوره بهم

بله عالی شد!!
انقدر ننوشتم که دیگه دستم به قلم نمیره
و بدتر از همههههه
موضوع داستانمو یادم رفته
حتما میگید کدوم داستان؟!
بله خودمم دقیقا یادم نیست :/

سه تا داستان در دست تایپ دارم که اخریشو گذاشتم تو وب اسمش من

هیولا نیستم هستش

امروز اومدم یه چپتر جدید بنویسم هیچی از ماجراش یادم نمیاد
ای بابا ای بااابااا اییی باااابااااا
همش تقصیر اون انتخاب واحد دیروزه مغزمو هنوز به بازی گرفته
هیچی عمومی نتونستم بردارم :(
خدا رو شکر واقعا ازین وضعیت
امروز ازون روزاس که اگه یه حرکتی نزنم قطعا از شدت بیکاری دیوونه میشم

سلااااااام برهمگی!!

همین امروز داشتم تو اینستا قدم میزدم به یه چیز باحال یافتم درباره تابلوی کائنات

یادمه اون موقعی که کنکور میدادم رو دیواری که میز تحریرمو گذاشته بودم اون سمت کلی جمله امیددهنده و نقاشی و کاغذای کوچولو چسبونده بودم و اهدافمو با رنگای مختلف نوشته بودم که هر روز جلوم بود نگاه میکردم.

به این میگن تابلوی کائنات

این تابلو میتونه یه بورد باشه یا یه دفترچه خاطرات
مهم اینه که اهدافی که میخواید بهشون برسید یا حتی آرزوهایی که دارید مثلا جاهایی که میخواید برید شغل آینده تون ماشین و خونه ای که تو ذهنتون دارید و.
اینا رو به صورت بصری با عکس نشون بدید تا هر روز که چشمتون بهش میخوره سریع تداعی بشه.
من خودم خیلی وقته دیگه حوصله خاطره نویسی ندارم.وبلاگ نویسی یجورایی این کارو برام آسون کرده.
به خاطر همین ممکنه خیلیاتون مثل من حوصله این کارو نداشته باشید.
از طرفی هم میدونیم که گذشت زمان و خیلی مشکلات دیگه ممکنه باعث دلسردیمون بشه و اون آرزوی واقعی که همیشه داشتیم
کم رنگ بشه.
پس تصمیم گرفتم یه کاری کنم
یه چالش میزاریم به اسم #تابلو_ی_آرزوهام
از همه بلاگری های عزیز دعوت میکنم تو این چالش شرکت کنن
زیر این پست یه کامنت بزارید.واسه هر کامنت 5 تا گزینه دارید.سه تا از گزینه هاتون شامل آرزوها و اهدافتون میشه 
دو تای دیگه رو هم میتونید دو تا جمله امید دهنده یا یه بیت شعر قشنگ بنویسید.
قرار میزاریم تو وبلاگامون یه پست ثابت بزاریم با عنوان #تابلوی ارزوهام
و یه عکس از تابلوی کائناتمون و همین جمله هایی که نوشتیمو به اشتراک میزاریم.
خوب شاید بگید که چی بشه مثلا؟!
شاید کوچیکترین فایده اش این باشه که خودتون انگیزه پیدا میکنید.باعث میشه یکم فکر کنید
و راه خودتونو پیدا کنید و از این سوال کلیشه ای که قراره در آینده چی کار کنم؟رها میشید.
هر کسی تو یه کاری ماهره که بقیه نیستن
یعنی به نظر من اینجوریه که هر کسی یه توانایی خاصی داره که بقیه از انجام اون کار عاجزن
یه نگاهی به تابلوهای همدیگه میندازیم و میبینیم هر کسی چه توانایی هایی داره
قرارمون اینه که بعد یه سال برمیگردیم به همین پست و نگاه میکنیم که چقدر ازین آرزوهامون واقعیت پیدا کرده
خب طبیعتا شما اگه عکس یه پورشه گذاشته باشید احتمالش کمه که بهش برسید اونم تو یه سال خخخ
ولی ما میایم با هم صحبت میکنیم که انجام تابلوی کائنات چه تاثیری داشته رو ایجاد انگیزه براتون؟
خیلی خب حرف زدن بسه بیاید دست به کار بشیم و تابلوهای خودمونو بسازیم
هیچ وقت برای شروع دیر نیست بچه ها!

_._._._._._._._._._.__._._._._._._._.__._._._._._.

اینم از اولین کامنت که مال خودمه

و اولین تابلوی کائنات :)

خوبی وبلاگ اینه که کسی نمیشناسه اینجا منو.پس منم با خیال راحت میتونم هر چی تو ذهنمه بنویسم و ازین نترسم که یه وقت کسی به خودش بگیره و ناراحت بشه.یا اینکه فوری تا دهن باز نکردم بیاد و بگه چرت و پرت نگو.

خب امتحان کردم که میگم.

یه دلیل دیگه ای که غصه هامو میارم اینجا مینویسم به این خاطره که بعضیا با دیدن غم آدم شاد میشن یا فکر میکنن آدم ضعیف و لوسیم و من اینو نمیخوام.هر کسی تو شرایط سخت ممکنه ناامید بشه اما لازم نیست همه خبردار بشن.اللخصوص اونایی که منتظر این لحظه ان.

جدیدا حوصله هیچیو ندارم

میدونم اگه بلند بشم از جام خیلی کارا دارم انجام بدم و کلی حال و هوام عوض میشه ولی انگیزه ای ندارم.

برگشتم به روزای اول ترم یکم که خیلی فکر میکردم بعد این چهار سال تحصیل قراره چیکار کنم و تکلیفم چیه؟اصلا این راهی که اومدم درست بوده؟از روی علاقه دارم جلو میرم یا به اجبار و از روی عادت؟

سه تا داستانو شروع کردم که هر سه تاشونم نصفه و نیمه ول کردم.یکیشون تو یه سر رسید قدیمی داره گوشه کتابخونه ام خاک میخوره و اون دوتای دیگه ته لیست بایگانی تلگرامم دست نخورده موندن.

کلی ذوق داشتم واسه شروع کردن اینا ولی وسطاش که رسیدم دلسرد شدم.کارام اغلب همینجوری میشه.کارایی که زمان زیادی لازم دارن رو نمیتونم درست انجام بدم و خب نتیجه همشونم یکی میشه:ناتمام موندن

در نهایت من میمونم و یه حس دلسردی و ناامیدی و یه وجدان به شدت آگاه که داخل مغزم حس بی مصرف بودنو بهم القا میکنه.

تعجبم از خودمه.که خیلیا شاید وضعیت منو دارن ولی هیچوقت همچین حسی بهشون دست نمیده.

شده تا حالا خودتونو بابت یه کاری سرزنش کنید؟

این وضعیت اصلا خوب نیست.حس میکنم دارم افسرده میشم.باید یکیو پیدا کنم باهاش حرف بزنم.

واقعا ببخشید که بعد مدتها پست نذاشتن با این پست  بی اعصابی حضور پیدا میکنم.

۱.هی روز شماری میکنی تموم بشه بعد بی کار که شدی ندونی باهاش چیکار کنی

یعنی کلی وقت اضافی داری و ندونی باهاش چیکار کنی.واقعا عالیم من :/

۲.نمونه بارز عقده ای رو میشه تو اون آدمایی دید که رفت و آمد با یکیو جزو افتخاراتشون حساب میکنن و با جار زدنش تو صفحه مجازیشون به رخ همه میکشن.

۳.عوضی بودن یعنی تو بخوای یه آدم ساده رو سر کیسه کنی و با گشتن باهاش بخوای حرص اونایی که قبلا باهاشون بودیو در بیاری

۴.در ادامه باید بگم عوضی بودن یعنی بدونی یکی چه نقطه ضعفی داره و هی انگشت فرو کنی تو اون.

۵.بدبختی یعنی تو همه چیو بدونی ولی نشه که ثابتش کنی

۶.خوب شد اون روز پشت در اتاق استاد واستادم و حرفاشونو شنیدم.آدما رو تو روزای سخت میشه شناخت

۷.چرا یه عده قد میکشن ولی عقلشون تو ۱۵ سالگی گیر میکنه؟پاشی بری زیر آب همکلاسیتو پیش استادت بزنی؟! :/ خدایا شفا بده اینا رو.

۸.ترسو نیستم که پشت دوستم وانستادم.خودتم میدونی رفیق یه غلطی کردی که تنهایی باید پاش وامیستادی

۹.وقتی با من م نکنی و یه کاری میکنی که از بیخ و بن اشتباهه انتظار نداشته باش بیام کار غلطت رو بپوشونم.

۱۰.اعتماد به نفس یه عده رو شیربرنج داشت کته کبابی میشد.

۱۱.کاش جرئت داشته باشم و یه حرفایی رو همونجا تو روی طرف بزنم.

۱۲.میای یه سری حرفا رو بزنی.میگی بیخیال بابا آدم مهمی نیست اعصابمو خورد کنم.بعد طرف حس پیروزی دست میده بهش فکر میکنه تو احمق و خنگی.بیا برو عامو دوغتو بنوش.

۱۳.دوست گرامی انقدر بی اعصابی نمیشه باهات دو کلمه حرف زد و شوخی کرد بعد انتظار داری به خاطرت زودم برگردم خوابگاه؟!خب تو که پامیشی میری پی عشق و حالت فقط میخوای شبا تنهایی نترسی؟!

۱۴.هیچوقت هیچ آدمیو تو برزخ نزارید.گناه داره.مثلا هی بیتوجهی کنی بی توجهی کنی سرد سلام کنی.بعد روز رفتنش دلت تنگش بشه واسش استوری بزاری دم رفتنی حالشو خراب کنی.

۱۵.هنوزم کلی سوال دارم ازت میدونم میخندی و هیچکدومو جواب نمیدی تا روزی که خودت نخوای.درسته دلم واست تنگ میشه ولی غرورمو شدی انتظار نداشته باش بازم بیام عذرخواهی کنم ازت

۱۶.دوری و بی خبری خیلی خوبه میدونی؟بعضیا هنوزم مصداق ضرب المثل دوری و دوستی ان.از دور باید بهشون دست بدی هول ورشون نداره.

۱۷.خاصیت آدمیزاده هر چیزی غیر قابل دسترس باشه برای رسیدن بهش حریص تر میشه.

۱۸.یادته گفتم این چجور عشقیه گفتی هیجانی؟!یه هیجانی نشونت بدم که حال کنی. :/

۱۹.خیلی حوصله ام سر رفته پیشنهادی چیزی ندارید؟

یه شب طولانی
در حال خواندن انگل شناسی
در حالی که نمره انگل شناسی بندپایان رو به زور و زحمت گرفتم
با بدبختی و درس خوندن تو راهروی سرد و شلوغ
و امشب ازون شبای طولانیه.
که نه صبح میشه نه میتونی بخوابی.
به قول سهراب سپهری:
آنقدر بیتابم که دلم میخواهد بدوم تا ته دشت بروم تا سر کوه.
نه کسی پیام میده نه زنگ میزنه.:(
فضای مجازی امروز شدیدا خلوت بود و کلی حوصله ام پوکیده:(
نمیشه یکم کمک کنید؟

دوستان بلاخره این فایل صدا درست شد(بیارید اون ناپلئونی رهههه)

قضیه ازین قراره که در ایام بیکاری که مشغول تمیزکاری وبلاگ بودم یه سری پستای خنده داری از خودم دیدم که خواستم با شما به اشتراک بزارم.فایل توضیحات کامل رو داره پس با گوش جان بشونید.هر چند نفریم که خواستید دعوت کنید.

کیفیت پایین و صدای خشدار بنده رو هم به بزرگی خودتون ببخشید :)

از همه وبلاگداران دعوت به عمل میارم از جمله:

آقا گل، 

شهر زیتونی،

بانوچه،

حریری به رنگ آبان،

آسمانم

دانلود کنید و بشنوید
حجم: 20.5 مگابایت
توضیحات: یه چالش وبلاگی که امیدوارم ادامه داده بشه

آقا دوستان

خیر سرم خواستم یه حرکت فرهنگی راه بندازم یه چالش خفن انجام بدم،بعد کلی وقت گذاشتم وویس گرفتم،یه نر‌م‌افزار دانلود کردم که یه روز وقت برد تا یاد گرفتم باهاش کار کنم،ادیت زدم خفن،الان دیدم حجم شده ۱۱۳ مگابایت،نمیشه بزارمش

چیکار کنم؟دوباره ضبط کنم یا راهی هست واسه کم کردن حجم؟راستی ۱۰ دقیقه وویسه

موقت

این جمله رو تقریبا همه شنیدن. مخصوصا اونایی که دفتر بزرگ و آبی آسمونی قلم‌چی رو پر کرده باشن. دلم تنگ شد واسش :`(
امروز بین بچه‌های انجمن بحث شد. یه عده میگفتن نشریه به درد نمیخوره و بقیه مخالفت میکردن.اونایی که موافق بودن دلایل خاص خودشون رو داشتن و اونایی که مخالف بودن هم دلایل خودشون رو.
بینشون من ناآشنا بودم،تازه وارد. دیگه داشتن داد و بیداد راه می‌انداختن رسما. گفتم:کمرنگ‌ترین جوهر‌ها از قوی‌ترین حافظه‌ها ماندگار‌تره.شاید الان کسی نخونه،شاید ازش استقبال نشه،اما بعد اینکه ما بریم از ما چی میمونه؟همین نوشته‌ها.اینا همه سند کاراییه که ما انجام دادیم و یه روزی بلاخره یکی یاد ما میفته.میاد دنبال ما می‌گرده و راهمون رو ادامه میده.
بین اون چند نفر،من کسی بودم که جز نوشتن هنر دیگه‌ای نداشتم. ولی امیدوارم همین نشریه رو که اولین سال انتشارشه بتونیم راه بندازیم.یه تجربه جدیده و همیشه عاشق این کار بودم. :)
برای اسم نشریه هنوز تصمیم نگرفتیم،یه نشریه‌اس برای انجمن خیریه دانشگاه. اگه اسمی به ذهنتون میرسه پیشنهاد بدید دوستان :)

۱.گول حرفایی که دیگران میزنن و شما رو به هوس میندازن نخورید،مثلا اگه هر چقدر از یه افزودنی به مواد اصلی ماکارونی تعریف کردن شما استفاده نکنید. مخصوصا اگه دفعه اول باشه و گرسنه باشید.اینا رو در حالی می‌نویسم که به پشت دراز کشیدم،توی دماغم دو تا دستمال گذاشتم و نفسم مثل اژدها آتشین شده،دهن و معده‌ام هر دو سرویس شد :((

۲. به اصرار بچه‌ها نشستیم سریال مانکن رو دیدیم.آقا چرا قیمه‌ها رو ریختین تو ماستا!! این ایده داستان پردازیه آخه؟؟فروتن و امیرحسین آرمان و چند تا بازیگر خوب دیگه رو ریختین تو مخلوط کن چی بشه آخه؟؟دیالوگا افتضاح!! به خدا همون قسمت اول رو هم به زور دیدم.حالت تهوع گرفتم ازین حجم مصنوعی بودن. به جز فروتن و آرمان و نازنین بیاتی و مریلا زارعی بقیه دقیقا عین بازیگرای ایرج ملکی بودن :// حالا اینا چرا قبول کردن بازی کنن؟؟فیلمنامه خیلی خیلی بهتر میتونست بشه. آخه اینم بهش میگن نویسنده؟؟نقشای دیگه که کلا اوت بودن،صحنه های بارش برف قسمت اول هم که همش کامپیوتری بود و بازیگرا روشون برف نمینشست ://فرزاد فرزین هم که رسما بازیگر شد. چقدم نقشش میاد بهش با اون دماغ سربالا ://امیر حسین آرمااااااان چرا نقشای چرت و پلا بازی می‌کنی؟؟همون پریا بس بود دیگهههه.

۳. دیشب یه بنده خدایی رو راهنمایی میکردم که با زوجه‌اش آشتی کنه و بره معذرت بخواد. آخه به من میاد مشاور روابط ازواج باشم؟! :/

امیدوارم حل بشه مشکلشون. فقط توصیه کردم انقد ترسو نباشه. مطمئنم به زودی این دو کفتر عاشق رو باز هم در حیاط دانشکده دست تو دست میبینم :)))

۴.چه حسی دارید وقتی خواهرتون زنگ میزنه و میگه بیرون رفته پالتو پوشیده ولی شما فرق سرتون از شدت آفتاب داره میسوزه؟ :/

۵. رفتم چند تا انجمن و خیریه تو دانشگاه عضو شدم. باشد که رستگار شوم. و من هنوز دارم حسرت میخورم که زودتر اینا رو امتحان نکردم :/

۶. نمایشنامه مو هم دادم به یارو. هنوز نخونده. ولی امیدوارم خبرای خوبی برام داشته باشه.

سلام رفیقم!

میدونم الان کرک و پرات ریخته(با اینکه هنوز انقد بچه مثبتی که ازین اصطلاحات سر در نمیاری)این نامه چی چی میگه؟ولی بهتره باور کنی،من خودتم از ده سال آینده،برای اینکه باور کنی یادآوری کنم که سال اول که بودی معلمت بهت یه شوکولات داد و گفت جایی بخورید که کسی نبینه،و تو توی این مسابقه تقلب کردی و به کسی هم نگفتی.یه خط‌کش طرح تمساح هم جایزه گرفتی.

کاش یکمی برای این حرفا بزرگتر بودی چون فکر نمیکنم این حرفایی که میخوام بهت بزنم رو درک کنی.

به عنوان آینده ات چندتایی توصیه باید بکنم بهت.نمیدونم درسته یا نه؟نمیدونم جلوی تجربه کسب کردن و بزرگ شدنتو میگیرم یا نه؟ولی توی اون دنیای موازی که قراره آینده تو بشه امیدوارم قلبت نشکنه و دلت نگیره.

اولین و مهم‌ترین چیزی که باید بگم بهت اینه که تو مثل دخترای هم سنت نیستی و هیچوقت هم نخواهی شد،تو فرق داری و خودت اینو درک میکنی و باید بپذیریش.این یه تفاوت خوبه،تو آدم موفقی خواهی شد اگه به حرفام گوش بدی.

وقتی بزرگتر بشی میفهمی همیشه دوستای کمی داری و گاهی دوستات اذیتت میکنن چون حرفاتو نمیفهمن،ولی یادت باشه نباید ناراحت بشی و گریه کنی.شاید بهتر باشه روی حرف زدنت تمرین کنی،دلخوریا رو توی دلت نگه نداری و باهاشون حرف بزنی.صحبت کن و نزار این اشتباه تکرار بشه.

قراره چند تا اتفاق مهم بیفته توی زندگیت همه ازت میخوان قوی باشی و بایدم باشی،اما یادت نره گاهی موقعا گریه کردن و درد و دل کردن اصلن اشکالی نداره.بعضی ازین اتفاقا تلخن و بعضیاشون خوب،به هر حال باید همه رو با خاطره خوبی بگذرونی.

بیشتر وقت بگذرون با پدربزرگ و مادربزرگت.

حسرت زندگی دیگران رو نخور،موقع سختیا ناشکری نکن و بدون آینده همیشه قشنگه،دقیقا مثل اون چیزی که آرزوشو میکنی.

یه چیزی هست که خیلی باید جدی بگیریش و اونم نویسندگی هست. بدون که خیلیا هستن که این توانایی رو ندارن. قراره کارای بزرگی انجام بدی پس از همین الان نویسندگیتو تقویت کن.

تمام سعیت رو بکن تا دبیرستان نمونه قبول بشی.اولین مسیرت واسه موفقیت همینه.چون دانشگاهی که میری و رشته ای که قراره توش تحصیل کنی دقیقا همونیه که میخوای.سختی داره ولی واقعا ارزش داره و مطمئن باش همیشه بابتش خوشحال خواهی بود.

دبیرستانت دوران نسبتا سختیه.اما اصلا نگران نباش.تو همیشه از پسش برمیای.

دوستای خیلی خوبی پیدا میکنی تو دبیرستان و تا آخر دانشگاهت با اینکه خیلی از هم دورید دوستای خیلی صمیمی‌ای هستید با هم و خاطرات خیلی قشنگی دارید.

بابت اشتباهات دیگران خودتو سرزنش نکن،و یادت باشه نمیتونی همیشه به همه آدما کمک کنی.تو آیینه خوبی‌ها باش،مطمئنم این روش همیشه کارسازه.

همیشه مراقب سلامتیت باش،این موضوع تو دوران راهنماییت خیلی جدی تره و اگه حواستو جمع نکنی مریض میشی،بعدشم ریزش مو میگیری و سفیدی موی زودرس!اینا رو نگفتم که بترسی،گفتم که یادت باشه سلامتی خیلی مهمه.مسواک بیشتر بزن :/

و اما دانشگاه -_-

لازمه تو دوران دانشگاهت خیلی دقت کنی توی انتخاب دوست.حواست باشه چون دعوای بدی ممکنه در انتظارت باشه.همیشه خونسرد باش و آرامشت رو حفظ کن.

تو دانشگاه برو دنبال علاقه اصلیت،برو انجمنای مختلف شرکت کن،فعالیت داشته باش.درستم خوب بخون.ولی اولین پله موفقیتت توی دانشگاهه.این فرصت رو از دست نده.

خلاصه اینکه برو جایی که دلت خوشه.مطمئن باش خوشحالی تو خوشحالی عزیزاته :)

.

اینم از چالش ما به دعوت آقای سربه هوا :)

کسی نمونده دعوتش کنم همه تقریبا شرکت کردن دیگه :))

پ.ن:سایت دانشکده :))تمرکز ندارم شاید بعدا یه قسمتایی اضافه کنم به متن دوباره.

وقتی ساکت میشی و تازه اطرافت رو میتونی با دقت ببینی،به این نتیجه هم میرسی که خیلی وقتا فقط زیادی سخت گرفتی به خودت.وقتی خودت به این باور برسی که خدا همیشه بهترین چیزا رو برات آماده کرده،خدا با مهربونی از همه چیز عالی ترینش رو بهت میده.یه بار اشتباه رفتم اما تصمیم گرفتم دوباره تکرار نکنم.
هر چی بیشتر به آدمای اطرافم نگاه میکنم بیشتر به اشتباهاتم پی میبرم.گاهی فقط کافیه کمتر.حرف بزنی،فکر کنی و بیشتر برای خودت اهمیت قائل بشی.
راستی یه اتفاق خوبی افتاد امروز!
پا شدیم با دوستم رفتیم سلف ولی کارت زدم دیدم ژتون ندارم.داشتیم با ناامیدی از سلف خارج میشدیم که آقای مسئول اونجا پشت سرمون اومد گفت شما بودی کارت زدی ژتون نداشتی؟
گفتم آره
گفت بیا بیا،خانوم فلانی واسه این خانوم و دوستش غذا بکش،سالادم بزار.
خلاصه که یه طور عجیبی ذوق کردم.و اینکه هنوزم آدمای خوب پیدا میشن :)
آقا فکر کنم خیلی قیافه‌هامون مظلوم بود که فهمید گشنه‌ایم :)))
خلاصه که این حسی که یه دفه همه چی با هم راست و ریس میشه،خیلی خوبه.اینکه حس کنی جا نموندی و یکی هواتو داره حس خوبیه!
اگه فکر میکنید یه نفر هست تو زندگیتون که منتظر یه پیام یا یه زنگ از شماست ازش دریغ نکنید :)

یه مدتیه چیزی ندارم که بنویسم
یعنی قلمم خشکیده
حرف و حدیثی نمونده که نگفته باشم دارم دنبال ایده جدید میگردم.
وضعیت خوابگاه خیلی داغون بود.هفته اول هفته ثبت نام ورودی جدید بود و دانشگاه و خوابگاه غلغله بود.وقتی نتونی یه جای آروم پیدا کنی که یذره تمرکز کنی(حتی دسشویی و حمام هم شلوغ بود)ذهنت نمیتونه آروم بشه و جایی برای نوشتن هم پیدا نمیکنی.چی گفتم اصن؟
در کل منظورم اینه که دور و برم شلوغ بود مدتی و استرس حتی نمیزاشت شبا بخوابم.
تا کم کم اوضاع آروم شد.
و الان به تلافی همه اون سختیا هر ترم یکی که آدرس ازم بپرسه رو گمراه میکنم(شوخی) :)))
چه زود گذشتا!الان ما شدیم ترم پنجی!خیلی بزرگ نیستیم ولی همینم حس خوبی به آدم میده. :))))
دیگه اینکه،سخنی نیست.

دیگه نمیدونم چی درسته و چی غلطه!

میگن اگه میخوای از عقایدت مطمئن بشی باید دست کم ده تا کتاب مخالف عقایدت بخونی،خوندم؟نمیدونم.

فقط میدونم زندگی داره بهم سخت میگذره.کاشکی سر کار میرفتم.کاش دکتر بودم و صبح تا شب شیفت بودم.کاش همه اینا.

نمیدونم خودم منظورم چیه.میدونم اگه دنبال درمانم نباشم تا آخر عمر این حس بد و که تو اوج شادی غمگینم می‌کنه باید مثل یک کوله خیلی سنگین رو دوشم بکشم.

شایدم اولین قدم همین باشه.

کوله ات رو زمین بزار!

از پنجره تاکسی به رفت و آمد آدمها به شلوغی خیابان نگاه میکردم.خیابانی که میدانستم دیگر نباید در آن به دنبالت بگردم.آسمان گرفته و ابری بود باران شدید میبارید.دستم را زیر چانه‌ام زدم سرم را به پنجره تکیه دادم.
اول خودمان از هم جدا شدیم،بعد هم دلهامون.شاید هم.برعکس
نمیدانم کجایی،نمیدانم حالت خوب هست یا نه؟(با اینکه امیدوارم باشد)اما باید بدانی دوریت بدجوری مرا از پا درآورده.من توی این شهر  هر روز دنبالت میگردم،دلم با دیدن هر دختری که موهایش را مثل تو بسته مثل تو لباس پوشیده هری میریزد.
اما با همه اینها خوشحالم.میدانم که دیگر به آرزویت رسیدی.رفتی جایی که میخواستی و وای بر منی که حتی نتوانستم تو را از رفتنت منصرف کنم!
آخه دوست داشتنت آنقدر کورم کرده بود که فقط خوشبختی تو آرزویم بود.حواسم نبود بعد رفتنت چقدر ممکن است بهم سخت بگذرد.تا به خودم آمدم دیدم که ای دل غافل!از تو گله ای نیست!گاهی قسمت در نرسیدن است.گاهی رفتن و دل کندن لازم است.میدانم که تو هم در آینده شاد خواهی شد هرچند که الان برایت سخت باشد و مرا متهم کنی.ولی من برایت از ته دل آرزو میکنم خوشبخت شوی.خوشبخت و شاد.
حرفهایم برای خودم تازه بود.با اینکه خیلی وقت بود از آن روز گذشته بود اما هنوز هم گهگاهی به یادش می افتادم.اما دیگر چشمهایم از اشک لبریز نمیشد.فقط لبخندی بود بی هیچ حس دلتنگی و خاطراتی که برایم از نو تداعی میشد.کمی دیگر فکر کردم و بعد قلم و کاغذی درآوردم و تا کلمات از یادم نرفته بودند با هر زحمتی که بود یادداشتشان کردم.
تاکسی که توقف کرد از راننده تشکر کردم،چتر را باز کردم و با دقت که نکند قطره ای باران روی سرم بریزد پیاده شدم،نقاب خوشحالی روی صورتم کشیدم و بین مردم گم شدم.

قسمت اول این داستان کوتاه بر اساس یه گفت و گوی واقعی بود.مکالمه بین دو نفر در واقع مکالمه بین من و یه نفر بود که این ایده داستان رو به ذهنم انداخت.اولش قرار بود همون یه قسمت بشه ولی خب از یادداشتهای کوتاه قبلیم هم کمک گرفتم و قسمت دومش رو نوشتم.بعدا اون قسمت اول رو برای همون شخص فرستادم که ببینم نظرش چیه.اتفاقا خوشش اومد و تعریف کرد.البته کلا آدم پرمشغله ایه فکر نکنم منو یادش بمونه ولی حالا بعدها اگه این نمایشنامه بره روی صحنه ازش دعوت میکنم بیاد و ببینه.آدم جالبیه!

یک ایده عالی بود برای شروع.اونم تو ایران،که داستانای اینجوری توی تئاتر کم پیدا میشه.باشه من نویسنده ام ولی هنوز سبکا رو نمیشناسم!!خداوندگارا!من دیگه چجور نویسنده ای هستم؟خب فقط اسمشو بلد نیستم!خب اینجوری توصیفش میکنم:
یه غروب خیلی غم انگیز با یه صحنه ی خیلی معمولی که آدمو یاد فیلمای خارجی سال 1900 به اینور میندازه.یه شهر افسرده و دودگرفته مثل اون توصیفای کتاب تاریخ از انقلاب صنعتی اروپا.بر عکس خونه های ایرانی که پره از نقش و نگار و سلیقه وسواس یک زن ایرانی،اینجور خونه ها اصلا حس خونه بودن به آدم نمیده،بیشتر یه چهاردیواریه واسه رفع خستگی بعد یه روز کاری سخت،چند ساعتی خواب و دوباره شروع زندگی مکانیکی.
گلدون سبزی دیده نمیشه،فقط ردپای مدرنیته دیده میشه و بس!و یه پنجره خراب که پرده اش با باد شدید ت میخوره و لامپای خاموش و گرد نرم روی میز که نشون میده کسی تا مدتها توی خونه نبوده.
اینا اولین الهامات ذهنی من برای نوشتن یک داستان بود.البته کمی توصیف اضافی چاشنی کار کردم چون صحنه تخیل هر لحظه اش برای من مثل یک فیلم واقعی بود.فیلمی که انگار یه راوی کم داشت تا ماجرای این قصه رو برای بقیه بیان کنه.و اون راوی من بودم.
یکی قراره بمیره.اما چجوری و کی؟چرا؟اینا مهم نیست.داستان ما بیشتر ازینکه جنایی باشه یه واقعیت از زندگی امروزی ماست.هیچ وقت در قید و بند تاریخ نبودم.مهم نیست داستان ما کی و تو چه دوره ای اتفاق افتاده مهم اینه که چه درسی قراره به بیننده بده.مثل همیشه تو یه دوره بی نام و نشون شروع کردم به نگارش داستان.شخصیتا رو به نوبت آوردم رو صحنه،مکث میکردم،براشون حرف آماده میکردم و تو آستینشون میزاشتم.یکی جسور و کمی هم بی ادب بود ولی باهوش!اون یکی مهربون و دلسوز بود.اون دیگری مکار و دروغگو بود و دیگری ترسو و بزدل.اما اونی که آخر از همه اومد رو صحنه عاشق بود.یه عاشق واقعی.اما دیر اومدو زود رفت.اومد و حقایق رو برملا کرد و بدون اینکه نظر بیننده رو خیلی جلب کنه از صحنه رفت بیرون.
سعی کردم جذابش کنم تا بیننده خسته نشه و مشتاق باشه تا لحظه آخر بمونه تو سالن.برای اینکه ببینه و بفهمه منظورم چیه؟
ترس دروغ خیانت و حرص دنیا مثل همیشه دست به دست هم دادن و یه فاجعه انسانی درست کردند.جایی که دست کسی به خون آلوده نشده بود،یک انسان رو در زندان حبس و اون یکی رو به کام مرگ فرستادن.مردم باید ببینن و بفهمن که این چهارتا فاکتور چقدر میتونه زیانبار میشه.کاش بفهمن.کاش بعد از تموم شدن نمایش میخ بشن رو صندلی و تا ساعتها فکرشون درگیر این باشه که چی شد و چطور شد؟

پ.ن:این یه توصیف خیلی کلی از نمایشنامه ام بود.با اینکه خیلی فکر کردم ولی هنوز ایده ای برای اسمش ندارم.بازم بگید عجب نویسنده ای هست این!ولی دست روزگاره دیگه!بد کسی رو نویسنده کرده :)

در آستانه بیست سالگی ام
در حالی که 9 دقیقه مونده به ۲۵ شهریور
واقعا حس عجیبیه!همیشه منتظر این روز بودم،تکامل یک انسان.بیرون اومدن از پیله و تبدیل شدن به یه پروانه واقعی.بلوغ افکار و احساس.ادامه تغییرات و تجربه‌ها.پشت سر گذاشتن بحران نوجوانی و ورود به مرحله سفت و سخت شدن.یعنی رفتن تو کوره بزرگسالی.یعنی یک سال دیگه بزرگ شدن!
برای خودم،برای بیست ساله‌های الان و بیست ساله‌های آینده مینویسیم:
ورودت به ۲۰ سالگی مبارک رفیق جان!
به امید خوب شدن حالت
برآورده شدن آرزوهات
نیرومند شدن برای مبارزه با سختیا
و شیرین تر شدن زندگی ارزشمندت
امیدوارم بتونی آدم بهتری بشی و کنار کسایی که دوسشون داری سال بهتری رو شروع کنی
پ.ن:هر آدمی در سال دوبار فرصت داره یک زندگی جدید رو شروع کنه،یکی آغازش یکی هم روز تولدش.

۱.داشتم فکر میکردم لازمه هممون یه بارم که شده همه چیو بزاریم و یه مدتی دور بشیم از هیاهوی این آدما.
خودمم نمیدونم دقیقا چی میخوام و منظورم چیه؟احتمالا به خاطر بدخواب شدنم توی این چند وقته باشه.
دقیقا میدونم قراره چیکار کنم و هدفم چیه،اما همش فکر میکنم ممکنه نشه،خب اینم عادیه که وقتی منتظر یه زمان خاص و یه روز خاصی باشی چقدر همه چی سخت‌تر میشه.
انسان موجودیه کمال‌گرا،یکم داشتنش خوبه ولی واسه من فقط بیقراری آورده.همش میگم آروم باش دختر!نمیشه همه چی رو با هم همزمان داشت.میخوای راه صدساله رو یه شبه بری؟نمیشه که!
ولی شبایی که مغزم به جای خوابیدن تازه بیدار میشه واقعا به چه چیزایی که نمیرسه!
۲.راستش من ازوناییم که با هر کسی نمیتونم صمیمی بشم،سعی میکنم برخورد خوبی با همه داشته باشما ولی واقعا تا خودم نخوام نمیتونم حتی یه قدم بردارم و از ته دل واسش کاری انجام بدم.واسه همین که با هر کسی خو نمیگیرم بعضی از دوستام بهم میگن خیلی بی بخاری(فکر کنم منظورشون بی معرفت باشه)در جواب تمام طعنه‌هایی که میزنن میگم باعععش :/
۳.به همه به هر بهانه‌ای پیام میدم،به هر بهانه‌ای که بشه باهاشون حرف بزنم.ولی خب.کسی رو هنوز پیدا نکردم که راجع به حرفای توی سرمه یا راجع به نویسندگی باهاشون حرف بزنم،فکر میکنم سخته.یکی دو نفرم هستن ولی سرشون شلوغه.هی خداااا
شایدم زیادی سخت میگیرم.ولی حس تنهایی میکنم بعضی موقعا شدیدا.
۴.یه چند نفریو حذف کردم کاملا از زندگیم و امیدوارم دیگه حتی فکرشون هم ذهنمو مشغول نکنه،تابستون سختی بود حتی سخت‌تر از اون سالی که نتایج کنکورمو اعلام کردن
۵.در کل واسه مراسمای مذهبی و روضه و اینا حوصله ندارم شرکت کنم(اونم تو جمعای زنونه که خسته کنندس)ولی دیروز زن عموم نذری آش داشت و خب منم گفتم زشته اینو نرم من که هستم(اصلنم هوس آش نذری نکرده بودم)یه آقایی اومده بود واسه روضه خونی که آخر روضه داشت دعا میخوند و همه میگفتن الهی آمین.یه قسمت با سوز داشت میگفت:برای هدایت تمام بی حجابا بد حجابا نمیدونم چیا چیا چند تل چیز دیگه هم پشتش گفت،یه نگا به خودم کردم و سعی کردم نخندم فقط.الان این منو گفت؟آخه تنها دختر جوون اون جمع من بودم.خب آخرشم به زور خندمو نگه داشتم و قضیه رو بعدا واسه عمه‌ام تعریف کردم و خندیدیم.

دقیقا تو اون نقطه از زندگی هستم که کاملا خوشحالم. هیچکس نمیتونه ناراحتم کنه. هر کاری دوست دارم میکنم. کلاس میرم بحث میکنم به هم میزنم کلاسو میگم استاد بسه خسته شدیم :)) دیگه درس نمیده استاد،از دور وامیستم و نگاه میکنم،اینجوری چیزای بیشتری میفهمم.

بعضی شبا دلم میگیره،قلبم از غصه مچاله میشه ولی گریه‌ام نمیاد.و میدونم این دردایی که میریزم تو خودم یه روز از یه گوشه قلبم میزنه بیرون.

هنوز پای قولی که به خودم دادم واستادم،نزار هر کسی درد قلبت رو ببینه میدونی که آدما مرحم نیستن،آدما فقط نمک میپاشن روی زخمت. هر کسی که دوست نیست. همه آدما که تا آخر یه رنگ نمیمونن.تو دنیای رنگین کمونا تو یک رنگ بمون.برو آنجا که تو را منتظرند. فردا که از غمت نالیدی میگن واسه خوب شدن حال خودت چیکار کردی؟بدون که غصه موندگار نیست.و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت غصه هم می‌گذرد.بلاخره یه روزی یه کسی میاد که میفهمی تمام تنهاییای این مدتت برای اومدن این آدم بوده.تو فقط یاد اون دفتر سیاه کوچولوت بیفت که قراره جلوی آرزوهات تیک بزنی.بی سر و صدا تلاش کن. بزار موفقیتت سر و صدا راه بندازه.در کل،نبین و بگذر،خوش باش و گاهی هم گریه کن. اما یادت باشه همه اینا میگذره رفیق :)

بیشتر از همیشه حسم به نوشتن میجوشه ولی واقعا نمیدونم چی بنویسم که خوب باشه؟بزارید یکمی از اتفاقای این چند روز بنویسم.
نمیدونم آدما چرا یه کاری میکنن که دوست‌داشتنشون رو میندازی تو جوب و با هر بار دیدن اون آدم حس تنفر تو وجودت میجوشه؟میدونم اون حالش بده،و دلیلشم نمیدونم.ولی از وقتی پی بردم آدم ضعیف و دوروییه،کسی که همه آدم مهربونی میدوننش ولی دروغ‌گویی بیش نیست،دیگه بهش فکر نمیکنم.میتونست با یه ببخشید ساده مانع همه این اتفاقات بشه ولی خودش نخواست.میدونید؟بحث متوجه شدن نیست.یه عده دوست ندارن بفهمن و این یه واقعیت تلخه.
شدم بانی خیر و دو تا کفتر عاشق رو دوباره به هم رسوندم :) خدایی سر چیا با هم دعوا میکنن ملت :/
میگن دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید،قضیه ما هم اینجوریه،رفتم یه انجمنی عضو شدم که به خدااا همشون قشنگ دیوانه ان.جلو دبیر نه میشه اسم بسیج آورد نه انجمن اسلامی،یه بارم یکی دو نفر گفتن نشریه به درد نمیخوره کل جلسه معارفه رفت رو هوا :)) ولی خیلی باحالن حس میکنم رفتم جایی که واقعا بهش تعلق دارم و در نهایت شعر برو آنجا که تو را منتظرند را عملی نمودم و از کرده‌ی خود بسیار خشنودم :)
دارم واسه اولین بار نویسندگی میکنم.منظورم به جز‌ وبلاگ نویسی یا در کل آنلاین نویسیه.حس وجود داشتن و ظاهر شدن به عنوان چیزی که واقعا!هستم.

زندگی چیزی نیست،
که لب طاقچه‌ی عادت از یاد من و تو برود.
زندگی جذبه دستی است که می‌چیند.
زندگی نوبر انجیر سیاه
در دهان گس تابستان است!

☁سهراب سپهری☁

یا اسم دیگه‌اش The imitation game درباره زندگی آلن تیورینگ بود. کسی که اولین بار به این نتیجه رسید که،مغز انسان برای انجام کارهای محاسباتی در زمانی کوتاه و با احتمالات فراوان واقعا ناتوانه.پس به فکر طراحی یک ماشین افتاد که بتونه تمام این احتمالات رو در زمان کوتاهی محاسبه کنه.

تمام این اتفاقات در زمان جنگ جهانی دوم اتفاق میفته،زمانی که آلمان با یک ماشین فوق پیشرفته به نام انیگما کدهای دستوری رو رمز گذاری میکنه و برای هواپیماها و ناوبرها میفرسته.ماهیت این کدها تا اون زمان کشف نشده بود و هر روز کدهای جدید اعلام میشد.پس فرصت برای تحلیل و شکستن این کدها از زمانی که اعلام میشد خیلی کم بود.

راستش این قصه خیلی طولانیه فقط چند تا نکته که به نظرم خیلی جالب بود رو براتون میگم و میرم:

۱_اشاره تیورینگ به این موضوع که:اگه چیزی متفاوت از شما فکر میکنه به این معنا نیست که فکر نمیکنه،خیلی برام جالب بود.ما همیشه دیگران رو متهم میکنیم به احمق بودن،متوهم و فانتزی بودن.به یک دلیل طبیعی که همه انسان ها ازش رنج میبرن و اونتمایل به دیده شدن و مهم بودن»هست.این برای کسی که از بچگی مورد آزار بوده یک نکته عینی و اثبات شده است.شاید کمتر کسی پیدا بشه که بفهمه.یا حداقل اونقدر آگاه باشه که خودشو بهنفهمیدن»نزنه و اینو قبول کنه.قبول کنید انسان‌ها آدمای ضعیفی هستن ؛)

۲.چرا مردم از خشونت استفاده میکنن؟چون براشون لذت بخشه»حالا شما اگه در برابرش واکنش نشون بدید و این حس لذت رو براشون به وجود بیارید اونام به کارشون ادامه میدن،اما اگه جیغ نزنید،داد نکشید و بحث نکنید و به جاش لبخند بزنید لذتی که اون آدم از آزار رسوندن شما میبرده ته میکشه و انگیزه‌اش برای رفتار خشونت آمیز از بین میره.یعنی با یه سکوت چند دقیقه‌ای و یه لبخند میتونید کارو تموم کنید.

(من خودم اینو قبول ندارم،چون پنهان کردن احساسات واقعی و دردی که میکشیم خیلی سخته،نمیشه همیشه سکوت کرد.گاهی هم باید یه مشت بزنی و خودتو از خشم رها کنی،همیشه هم سکوت چاره‌ساز نیست.)

۳.گاهی وقتا همین مردمی که کسی هیچ تصوری ازشون نداره کارایی میکنن که کسی نمیتونه تصورش رو بکنه»توضیحی نیاز نداره :)

۴.دنیا رو نجات بدی اما به جرم همجنس‌گرایی محکوم به مرگ باشی.و در نهایت از افسردگی دست به خودکشی بزنی.چیزی درباره chemical castration شنیدید؟آخه تو کتم نمیره -_- طرف دنیا رو از جنگ نجات داده این همه سال زحمت کشیده،بعد به خاطر همجنس‌گرایی بدبختش کردن.

۵.آیا ماشین‌ها میتونن مثل انسان‌ها فکر کنن؟»گفت و گوی آخر خیلی خیلی جالب بود اونقدر که دوباره و دوباره نگاه کردم تا خوب به ذهنم بسپارمش.

فکر میکنم خوشبختم.

فکر‌ میکنم.اگر تو بودی خوشبخت‌تر هم میشدم.عشق ما بی‌مثال بود.ما دست همدیگر را در بدترین شرایط رها نکردیم.جنس عشق ما مثل لیلی و مجنون،افسانه ای نبود.ما دیوانه نبودیم اما دیوانه‌وار همدیگر را دوست داشتیم.میخواستیم تا تهش با هم بمانیم میخواستیم آخرین مرحله سخت امتحان زندگیمان را هم پشت سر بگذاریم اما دنیا زورش بیشتر بود.زورش بدجور به ما چربید.

پای رفتنم که میان آمد،چشمهایم را بوسیدی و دستم را به دست سرنوشت دادی.دلیل رها کردنم،بی‌منطق‌ترین حرف از منطقی‌ترین مرد دنیا بود:ما هدف‌هامون جداست.راهمون جداست.

پوزخندی به افکارم زدم.الان چند سال است که ندیدمت،حتما تا حالا ازدواج کردی و یک دختر یا پسر هم داری.اما من هر جا رفتم دلم بند نشد.دلم راضی به ماندن نشد.انگار تقدیرم را پس از تو با رفتن گره زدند.این شد که یک جا نماندم.هر جا رفتم یادگاری از تو دیدم،برای همین دلم را گذاشتم توی صندوق خاطرات و از مرزهای این خاک که جای جایش بوی آشنایی میدهد گذشتم.جایی آمدم که هیچ کس مرا یاد تو نیندازد.حالا من روبه‌روی شهری مه گرفته ایستاده‌ام که هیچ جایش با تو خاطره ندارم،هیچ آهنگ مشترکی با تو ندارم.فکر میکنم از یادم رفته‌ای فقط گاهی بی‌اجازه وسط روزمرگی‌ام میپری.چشمهای مشکی و براقت در ذهنم نمایان میشود.برایم غزل میخوانی به من لبخند میزنی و من تمام قول و قرارهایم با خودم را میشکنم و چند دقیقه کوتاه محو تماشای چشمهایی در خیالاتم میشوم که میدانم دیگر برای من نیستند.آری دیگر برای من نیستند.من پس از تو،فقط یک غصه تلخ و ادامه‌دار شد.یک زخم کهنه کنج تاریک دلم که خوب شد اما جایش تا الان پر نشده.

حسرت خوردن فایده ندارد.ما راهمان جدا بود راست میگفتی.هر کدام باید دنبال سرنوشتی میرفتیم که از دیگری جدا بود،گرچه دور گرچه تلخ،اما جداشدن بهترین کار برای هر دویمان بود.روبه روی پنجره بزرگ اتاق کارم ایستادم.بخار مطلوبی از لیوانم بالا میرود و من غرق در چهره این شهر خاموش و ناآشنا،در رویاهایم غرق میشوم.من پس از تو را باز مرور میکنم،من پس از تو یک قصه تلخ و فراموش شده است.

۱.شاید گاهی وقتا حس میکنم هیچ علاقه‌ای به نوشتن ندارم،مخصوصا وبلاگ.با خودم میگم اینهمه چرت و پرت نویسی قراره چه سودی داشته باشه واسم؟ولی بعدش یه حسی مثل دین یا وظیفه میاد رو مخم که غلط کردی :/ تو نویسنده‌ای و این قسمتی از کارای روزانه‌ات باید باشه.هرچقدر با خودم کلنجار میرم نمیتونم به نویسندگی به عنوان یه کار نگاه کنم.اونجوری هستم که از اول بودم،اگه چیزی نوشتم یا کتابی خوندم همش برای لذت بردن از خود اون کار بوده و اگه دل و دماغش رو نداشتم کاری انجام ندادم.یا مثلا بعضی آدما رو میبینم که واسه نقد یه رومه یا کتاب،با اینکه از نویسنده یا خود موضوع متنفر بودن نشستن تا تهش و خوندن.مثل من که الان با اینکه از ملت عشق»اصن خوشم نیومده همچنان دارم به خوندنش ادامه میدم و فکر میکنم کار بیهوده‌ای دارم انجام بدم.آخه اینهمه وقت بزارم کتاب بخونم که تهش بگم خوب نبود؟اینم از خصلت آدماست دیگه،برای اثبات بد بودن هم باید براشون دلیل منطقی بیارم.باید کلی ازین کتابای جلد قشنگ که مارک بهترین کتاب از نظر نیویورک تایمز»خورده روشون و دارن همینجوری فروش میرن و بخونم که بتونم ثابت کنم بعضی کتابا دارن پول میریزن تو جیب نویسنده و خوش‌به‌حال اون نویسنده‌ای که تونسته با تبلیغات درست و حسابی یه پول گنده بزنه یه جیبش.

نقد ملت عشق الیف شافاک هم بمونه واسه موقعی که کامل خوندمش.اینم بگم من با یه شوق فراوان شروع کردم به خوندنش،یعنی از طرفداریش رسیدم به نقدش.باید بفهمم این کتاب چی داره که همه اینجوری دارن ازش تعریف میکنن.

پ.ن:گرچه معتقدم نقد یه چیز باعث میشه بیشتر معروف بشه و مردم بدتر هجوم میارن واسه خریدنش.بگذریم :/

۲.قراره این هفته یه نمایشگاهی باشه،به مدت سه روز.منم قراره یه سری جنس و اینا ببرم واسه فروش،حالام استرس دارم که به موقع اینا رو پست به دستم برسونه که دبیر کانون داد و بیداد راه میندازه و ممکنه اونوقت این اخلاق گندش رو به روش بیارم -_-

۳.ازین طرف این طلسم شکسته شد و نمایشنامه من بعد از یه ماه خونده شد.حالا پیداش نمیشه دو کلوم باهاش حرف بزنم -_- مطمئنن اگه یه روزی همکار بشیم دهنش رو سرویس میکنم -_- 

پ.ن:نتیجه میگیرم دور و برم یه عده بی‌اعصاب گرفتن به خدا -_- خودمم دارم خل میشم کم‌کم -_-

۴.ازون روزای بی‌حوصلگی و خسته‌کننده یه یک ظهر باید برم سر کلاس اندیشه بشینم که هیچی ازش نمیفهمم.یه کلاس ۶۰ نفره که همشون ترم یکی‌ان و استاد ۲ ساعت تموم حرف میزنه از منطق و فلسفه و ارسطو و.خسته شدم دیگه -_-

شاید گفتن از درد و مشکلات یکمی کلیشه‌ای و خسته‌کننده باشه،اما جزء جدانشدنی زنگی ما آدماست.پس این قصه تا روزی که برگردیم به خاک ادامه داره.

برای من قصه زندگی آدما عجیب‌ترین و جالب‌ترین قصه‌هاست.هر آدم یه داستان هیجان‌انگیزی داره که شنیدنش خالی از لطف نیست.و چه کسی بیشتر از یه نویسنده دیوونه میتونه مشتاق شنیدن همچین داستانی که بعضیا بهش میگنخسته کننده»باشه؟

شاید یه روزی از دوران دانشجوییم یه داستان نوشتم.به نظرم خیلی جالب میشه.

همکلاسی دارم که به اختصار بهش میگیم ف»

من به جز یکی دو نفر با بقیه اونقدر صمیمی نیستم که پای حرفاشون بشینم و پابه‌پاشون از دلم حرف بزنم.آخر این هفته به خاطر یه سری کارای سمپاشی آواره شدیم.رسما از خوابگاه شوتمون کردن بیرون.به هم‌اتاقی قبلیم که الان خونه دارن زنگ زدم ازش پرسیدم میشه یکی دو روز آخر هفته بیام پیشتون؟ازونجایی که همیشه اصررررااررر اصصصرار میکنه آخر هفته‌ها بیاید خونه ما،فکر نمیکردم من من کنه.عذرشو قبل از بیان قبول کردم و به دوست ف»پیام دادم.قرار شد بعد کلاس با هم بریم خونه.و خب بعدش با خود ف»رفتیم خونه.ف»با دو تا دیگه از همکلاسیام و یکی از هم‌اتاقیای قدیمشون هم‌خونه شده.این چند روز تعطیلی کلی باهاش حرف زدم و دیدم زندگیش مدتیه مثل من سخت شده.

خیلی از ماها وقتی از دور به آدما نگاه میکنیم یکی مثل من،یکی مثل ف» رو قضاوت میکنیم.لبخند میزنیم چون گاهی تظاهر به خوب بودن برامون راحت‌تر از توضیح دادن دردامون به دیگرانه.اما این لبخند گاهی میشه دردسر برای اذیت‌شدن از طرف دیگران که بین بحثاشون وقتی میگمقوی‌ترین آدما توی روز اونایین که تمام شب گریه کردن»بهم میخندن.

خب.اینم یه بخشی از زندگیه.لازم نیست همیشه درحال توضیح باشیم.گاهی وقتا اینکه به جای جروبحث سکوت کنیم و با لبخند ادامه کتاب رو بخونیم خیلی آسون‌تره تا اینکه بخوایم دلیل حالمون رو توضیح بدیم.

شاید از نظر من یه مشکلی به نظر تو مسخره باشه،ولی خب واسه من دغدغه است.پس برام مهمه.حق ندارید دیگران رو به خاطر درداشون مسخره کنید.

(گرچه این حرفا خیلی مسخره به نظر میاد چون:تا دهان مفت و گوش‌ها مفتند پشتمان حرف مفت بسیار است»یا درست‌ترش؛نمیتونید به مردم بگید که چی بگن و چی نگن،به هر حال اونا حرف خودشونو میزنن)

ازین حرفا بگذریم باید بگم تجربه مشارکت توی یه کار جمعی و آشنایی با آدمای جدید که مثل تو فکر میکنن،خیلی زندگی رو برام آسون‌تره،برای اولین بار این حس مزخرفتافته جدابافته بودن»رو دارم محو میکنم.تافته جدا بافته»یعنی شبیه هم سنات نباشی،به خاطرش مسخره بشی و درک نشی.ولی دارم میفهمم گاهی این خصلت چقد میتونه خوب باشه.تو شبیه ۹۰٪ اطرافیانت نیستی،ولی جایی میری که اون ۱۰٪ رو پیدا میکنی.اون‌ ۱۰٪ دوست داشتنی که کنارشون راحتی و مثل خودتن :))

با وجود یه نمایشنامه در دست نوشتار،سه تا کتاب تو صف خوندن و حداقل ۲۰ تا نمایشنامه که باید خونده بشه،کلاسای دانشگاه و کلی برنامه آینده،زندگیم به طرز خوشایندی شلوغ پلوغ شده و من این ۲۰ سالگی قشنگ و شلوغ پلوغ رو به هیچ زندگی بی‌دغدغه آرومی نمیدم :)

یه پست با موضوعای مختلف:

۱.فیلم زیاد میبینم،فیلم ایرانی کمتر سلیقه‌ام تو یه سری فیلم با تم خاص و موضوع خاص محدود میشه و صدالبته انیمیشن و انیمه!

جدیدا دو تا فیلم خیلی خوب دیدم یکیش ماجرای نیمروز رد خون(یا رد خون ماجرای نیمروز؟)بود،که دیدنش ۳ تا علت اصلی داشت:جواد عزتی،کلاس خواب‌آور اپیدمی ساعت ۶ عصر و بلیط خیلی نیم‌بهاش

فیلم بعد یک ساعت الافی تو سالن از طرف بچه‌های بسیج اکران شد(حالا من خودم که بشخصه با فعالیتای بسیج و انجمن اسلامی حال نمیکنم از بعضیاشونم خوشم نمیاد ولی این کار اکران فیلمشون خوبه)دو تا از کله گنده‌های مجمع هم بودن که به نشانه اعتراض پاشدن برن ولی با کلی عذرخواهی نشوندنشون.

(گفته بودم رفتم تو مجمع ثبت نام کنم؟ثبت نامم کردم ولی خوشم نیومد خیلی منو چه به ت آخه؟من یه بار با یکی بحثم بشه اعصابم میریزه به هم،ولی خدایی کاراشون خوبه،از بسیج و اینا ک بهتره،بحث ی نکنیم اهم اهم)

خلاصه از فیلمش خوشم اومد و گریه کردم یکمی چون دلم واسه اون جوونایی که مغزشونو پر از چرت و پرت کرده بودن سوخت.آخرش منو یاد فیلم لاتاری انداخت(ایموجی تفکر)خدایی حرکت هادی حجازی‌فر مثل آخر فیلم لاتاری نبود؟

فیلم بعدی عروسکای زشت بود،لامصبا فیلم میسازن واسه بچه‌ها ولی وقتی میری تو عمق قصه میبینی اصن واسه بچه‌ها نیست!بیشتر واسه ما بزرگتراست.یادم باشه همیشه با بچه‌هام بشینم فیلم ببینم،معلوم نیست چ چیزا به خوردشون بدن در آینده.

آخه کدوم بچه‌ای معنای کمال‌گرایی» و اینجور چیزا رو میفهمه؟بچه میشینه انیمشین یه ساعتی نگاه میکنه واسه موزیکاش فقط.هی من میگم اینا واسه بچه‌ها نیست بهم میخندن فقط :/

۲.دلم شدیدا گرفته بود دیشب بحدی که شدیدا گریه کردم و دعوا کردم بچه‌های اتاقو برقا رو فوری خاموش کردن،سخته بین این همه دوست فقط دو سه تا دوست واقعی داشته باشی.سخته که نفهمنت.و سخته که نتونی احساس واقعیتو بیان کنی.

۳.یکی از دلیلای اصلی گریه‌ام فشار عصبی بود که روز چهارشنبه بهم اومده بود،از طرفی کلینیک و آزمایشگاه و.از یه طرفم توهم فانتزیای نری کاملا خلم کرده بود -_- و دلیل دیگه‌اش این بود که متوجه شدم کسی که ازش خوشم میومد از دوستم خوشش اومده،خب طرف بگه خانوم فلانیو حتما بیار با خودت من دوست دارم باشه یعنی چی؟(کاش این حرفت یه شوخی کثیف باشه -_-)

 پس دوستاتونو همه جا نبرید با خودتون،اللخصوص دوستای خیلی پرحرفتونو که تا چونه و پیشونی رژ میزنن -_-

۴.باااشه باااشههههه قبول دارم حسودم بچه‌ام هستم هر چی بگید قبوله ولی قسم میخورم دفعه دیگه هیچکدوم از دوستامو با خودم نبرم تو جمعای اجتماعی حداقل --__--

۵.در ادامه اون قضیه گریه و تا صبح اشک ریختن به پهنای صورت،صبح بیدار شدم و به بهانه کار بانکی زدم بیرون و بعدشم رفتم خوابگاه دوستم.فهمید با هم‌اتاقیام بحثم شده ولی چیزی نگفت.

۶.بیصبرانه منتظر اومدن بارونی قشنگم که مامانم دوخته واسم هستم *--*

اون فانتزی شالگردن نارنجی با پالتوی قرمزم داره واقعی میشه *-*

۷.بریم که آخرین ماه پاییز رو بدون یار احمقمون زخمی کنیم.هنوز نمیفهمم چرا از دوستم‌ خوشش اومده؟(ایموجی تفکر و ترکیدن مغز)و عجیب اینکه دوستم بااینکه تازه شکست عشقی!(مثلا)خورده با شنیدن این خبر که فلانی گفته دوستتو بیار با خودت،واکنش لبخند و اینچیزا نشون داد.دیگه با خودم نمیبرمتون جایی لعنتیای دورو -_-

۸.خب نتم که وصل شد،اعتراضام بیفایده واقع شد وقتی هنوز یه عده فکر میکنن بالا رفتن قیمت بنزین به نفعمونه و با قیمت بنزین تو کشوری مقایسمون میکنن که حقوق کارگر معمولیش سه برابر حقوق یه معلم تو کشور ماست.فکر نمیکنم کاری از پیش ببریم.وقتی ملت بلد نیستن اعتراض کنن و با ضرر زدن به اموال عمومی و کتک کاری و کشتن همدیگه فک میکنن کار خیلی مفیدی کردن،خب یکی نیست بگه ابلهههه!اگه عین آدم اعتراض میکردی نه کسی میمرد نه نت رو قطع میکردن.اینم بگم که به گزارش NetBlocks، هر روز قطعی اینترنت ایران چیزی در حدود 375 میلیون دلار برای کشور هزینه داشته و این مدت فقط ۵٪ قابلیت اتصال به اینترنت داشتن مثل سامانه تغذیه دانشگاه ما.خداروشکر وگرنه میمیردیم از سوءتغذیه :|

و ملتی که الان خوشحالن برای نتیجه دادن اعتراضاتشون و وصل شدن نت،ادامه داشتن استوریای چرت و پلا،صف طولانی پمپ بنزین،از کار موندن کلی تاکسیران،هزینه‌های اضافی برای دوگانه‌سوز کردن ماشینا،راهی شدن آقازاده‌ها با چمدونای پر پول به سمت بلاد کفر و مشغول شدن مردم به زندگی عادی و سخت‌تر شدن زندگی ما.خدا لعنتتون کنه که دارید با جوونی ما این کارو میکنید.

۹.تنها چیزی که تونستم از نمایشگاه پاییزه شهرمون بگیرم یه کتاب ۵۰٪ تخیفی و ۱۰تومن پفک هندی بود.دارم‌ پفک هندی میخورم کتاب میخونم و با هم اتاقیام قهرم.

۱۰.آبانی‌های عزیز که واقعا آروم و ریلکسن،امپراطوری کشنده‌ای داشتند.ببینیم آذری‌های مغرور و بی‌اعصاب با اخلاق تند و تیزشون(آذر=آتش)قراره چه گلی به سرمون بزنن.

خب بقیه در چه حالید؟بازم غر بزنم یا کافیه؟بیاید از خودتون بگید یکم.

سلام بچه‌ها خوبید؟

ببینید من دارم یه نمایشنامه‌ای مینویسم ولی واسه ویرایشش مشکل دارم

اول اینکه: چند تا نمایشنامه خوب (اگه خارجی بود با ترجمه روون)،سایت یا نرم‌افزاری که بتونم نمایشنامه پیدا کنم بهم معرفی کنید.

دوم اینکه:کسی هست که نمایشنامه نویس باشه؟یا کسیو بشناسه که ویرایش بلد باشه و بتونه کمک کنه؟!

امروز یه همایش کارآفرینی شرکت کردم که چند تا از بچه‌های موفق رشته خودمون رو آورده بودن تا باهامون حرف بزنن و از مسیر موفقیتشون بگن.

کار تولیدی کاری که خودت بیافرینی» به معنای واقعی کلمه یه اراده کوه مانند میخواد.یعنی باید انقدر از نظر روحی قوی باشی که تو راهت هر سختی رو به جون بخری.

حالا این منم.یه دختر ۲۰ ساله ترم پنج که نمیدونه میخواد چیکار کنه؟

بزنه تو دل کار؟ادامه تحصیل بده؟یا نویسندگیشو حرفه‌ای تر ادامه بده؟

دوست دارم درسمو ادامه بدم،دانشجو بودن واقعا خیلی خوبه :)

اما از طرفی دوست دارم یه شغلی هم داشته باشم.

تدریس هم بهش فکر کردم،شاید برم دوره بگذرونم.

به هر حال خوشحالم و حس خوبی دارم حس میکنم راهم کم کم داره روشن‌تر میشه.فکر میکنم بزرگترین قسمت این ماجرا به قاف»برگرده(#۱۰ درصدی دوست داشتنی)همون کارگردانه که رفتم باهاش حرف زدم.دارم تند تند نمایشنامه میخونم،کتاب میخونم واسه کنفرانسم تحقیق میکنم و خیلی خوشحالم که انقدر هدفمند جلو میرم :)

بعد یه روز مزخرف که با استاد باکتری بحثم شد و کنفرانسم رو خراب کرد فکر میکردم تا آخر شب حالم گرفته باشه ولی الان حس بهتری دارم.

+هدف اینه سال دیگه این موقع سر جای الانمون نباشیم،خوب؟

؛)

هر روز که از دانشگاه برمیگردم خوابگاه یه جون از جونام کم میشه

عین مبارزای مورتال کومبات(درسته؟)

مگه میشه ۱۹ واحد داشته باشی

از شنبه تا چهارشنبه

۸ صبح تا خود شب

؟؟

آیا انصافه؟

این حجم از فعالیت درسی برای دانشجویی که مدرکشو میخواد بزاره سر کوزه آبشو بخوره یکم زیاد نیست؟

خسته‌ام.مثل خرس قطبی که وسط خواب زمستونی پیدارش کردن میگن پاشو دستت زیر سرت مونده کبود شده.هعی

وقتی یه نفر میاد و ابراز میکنه که عاشق شده،تاکید میکنم عاشق» نه علاقه‌مند»

و بعد با یه نه» خیلی آسون میره.

خب دوستان بیاید منطقی باشیم»

به قول شاعر که میگه:

دل به هر کس مسپار

گرچه عاشق باشد.

حکم دلداری فقط عشق که نیست!

او بجز عشق باید لایق عمق نگاهت باشد

و کمی هم بیمار.

تا نگاه تو تسکین بدهد روحش را‌.»

حالا اون بیت‌های آخر خیلی زیادی عاشقانه» یا شعرگونه» است،ولی اینو موافقم:

حکم دلداری فقط عشق که نیست.!نمیدونم این بخت وارونه» رو کی نوشته ولی خب امیدوارم حال و روز این چند ماهه منم ببینه.بین این همه آدم تو دنیا دو نفر آخر میرسن به هم غیر اینکه نیست.

اینجا باید یه جمشید از رادیوچهرازی بپره وسط اینهمه خستگیات و بگه بخنده رِ»

اصلا جمشید نه.یکی که بفهمه حرفاتو،ته دیگ سوخته‌های ذهنتو.یه دوستی رفیقی خواهری برادری چیزی.

باورم نمیشه دیشب داشتم با دوستم حرف میزدم،من رو تختم اون رو تختش به فاصله سه متر یا کمتر.داشتیم چت میکردیم!خب من که خل هستم و قبول دارم یعنی دارم قبول میکنم این وضعیتمو.ولی اون چرا؟!خب من میگم کمال همنشین در او اثر کرده‌است» حالا هر چی.

اینا همش تقصیر اون نماینده کلاس بیشعور،همون ب»،هست که دو هفته اول دی امتحان انداخت برامون و نمیتونم برگردم خونه و تا آخر امتحانا باید خوابگاه باشم.دومیشم تقصیر اون کارگردانه است که الان سه ماهه منو تو وضعیت معلق بین آسمان و زمین» نگه داشته.به خودم قول دادم اگه کار نمایشنامه‌ام درست بشه دهنشو سرویس کنم.

فونت نوشته ازین ریزتر نمیشد وگرنه ریزتر میکردم که کسی نتونه بخونه.

گفتم که نمیخوام تا مدتها چیزی بنویسم و همین‌ کار رو میکنم.

من بهش میگم وقت تلف کردن به صورت مفید» یا بازیابی انرژی»

تا حالا براتون پیش اومده یا نه؟

اینکه هرجایی برید حس کنید تنهایید

و حس کنید که قراره تا مدتها همین وضعیت ادامه داشته باشه.

حس میکنم زندگی برام داره یه بازی مسخره میشه ازینکه داره بازیم میده واقعا خسته شدم.شدم کلونی نرسیدن‌ها».گیر کردن تو یه چرخه به نام تنهایی» و به تعریفی دقیق‌تر از دست دادن کسایی که دوستشون دارم».

فکر میکنم تو این دنیا جایی واسه یه دختر مثل من» پیدا نمیشه.کسی که از بروز احساسات واقعیش میترسه،کسی که نمیتونه به آدما اعتماد کنه،کسی که همیشه داره تاوان اشتباهات دیگران رو پس میده.کاش هیچوقت تظاهر نمیکردم که قوی هستم.کاش سر هر موضوع کوچیکی داد و بیداد راه مینداختم.پای درد و دل کسی نمینشستم.

کاش میتونستم راحت علاقه‌ام»رو ابراز کنم.کاش برای به دست آوردن آدمایی که میدونم نبودنشون برام سخته تلاش میکردم.

کاش حرف زدن از احساسات انقد سخت نبود.کاش همون موقع که باید گریه میکردم و دردمو نمیریختم توی خودم.

فکر کنم خیلی واضح بارها گفتم دلم گرفته»،یا حالم خوب نیست» یا همین چیزا اما گذاشتن پای اینکه داری خودتو لوس میکنی»

شایدم با خودشون فکر میکنن اینجوری هی نازشو بکشیم بدتر میشه باید سخت بگیرم بهش که قوی‌تر بشه» و واقعا حالم به هم میخوره ازینکه هیچ وقت خدا هیچکس هوامو نداشته.

حرفایی هست که همیشه گفتنش توی دل آدم میمونه،آخه هزار تا اما و اگر هست» که یا نمیزاره حرف دلمو بزنم یا یجورایی منو میترسونه ازینکه صحبت کنم.

حس میکنم این تنهایی»،نرسیدن» و به تعویق افتادن» داره جزئی از سرنوشتم میشه.آدمی که نتونه حرف بزنه و دست کم بعضی موقعا غر بزنه و گریه کنه محکوم میشه به انزوا.

شاید یه مدتی باید استراحت کنم

دست بردارم از نوشتن»،که برای صدمین دفعه دارم آرزو میکنم همچین توانایی نداشتم.

دست بردارم از تلاش برای خوب کردن حال دیگران»

دست بردارم از انتظار بیهوده»

دیگه کتاب نخونم،برای آینده‌ام برنامه نریزم،به فکر دیگران نباشم،درس نخونم،فیلم نبینم،الکی تخیل نکنم و اون لحظه واستادن و تشویق آدما رو الکی توی ذهنم نیارم،قبول کنم آدم مزخرفیم و هیچ دوست واقعی ندارم،دست بردارم از تغییر اخلاقای بدم،هیچ انجمنی فعالیت نکنم و فقط بخوابم.

شایدم ریشه همه این مشکلا برگرده به اینکه ۴ ساعت خوابیدم امروز و صبا از شدت روشنایی اتاق از ۷ صبح بیدارم و سر جام پهلو به پهلو میشم تا اینکه یه همتی کنم و بلند شم یه لقمه صبونه بخورم برم دانشگاه.

چند ساله که واقعا خوشحال نیستم؟نمیدونم

فقط میدونم سر بالاییای زندگیم داره بیشتر از سرازیری‌ها میشه.و این یعنی رکاب زدن بیشتر.هی

گاهیم لبخند میزنیم

چون وانمود به خوب بودن

خیلی آسونتر از توضیح دردامون به دیگرانه.

یه متنی توی ذهنمه میخوام بنویسمش واسه جشن روز دانشجو که قراره فردا توی دانشگاه بگیرن.

منتها کلی استرس دارم،قراره طنز باشه که یکم بچه‌ها بخندن

اما اگه نخندن چی؟اگه متنم فقط از نظر خودم خوب باشه چی؟!

بنویسم ننویسم؟!

شما ایده‌ای ندارید که بتونم نوشته‌مو جذابتر کنم؟

میخواستم یه سری خاطرات مشخص از دانشگاه که برای اکثریت مشترکه بنویسم

یجورایی نوستالژی باشه.منتها میگم خیلی استرس دارم.

اگه متنم تموم بشه تا صبح میزارمش 

فقط بگردید تو دنیا و فکر کنید ازین دست سوالا به ذهنتون برسه بپرسید 

:| اینجور مواقع حس سیامک انصاری بهم دست میده،دوست دارم زل بزنم تو لنز دوربین و تمام غم و بدبختیمو بریزم تو عمق نگاهم بلکم مخاطب بفهمه دردمو.

حس بایکوت شدن بهم دست داده.نزدیک‌ترین کسایی که میتونستم باهاشون حرف بزنم یا باهام صجبت نمیکنن،یا قهرن،یا سرشون شلوغه.حق هم دارن.

نمیدونم کی میرسه که حالم خوب بشه و بتونم یه متن قشنگ و دلی بنویسم.

شاید باید به اینکار به دید یک وظیفه نگاه کنم و هر روز برای نوشتنم یه تایم خاصی رو انتخاب کنم ولی نمیشه.من فکر میکنم کار اجباری به دل نمینشینه.

فعلا که افتادم رو دور تکرار روزای کسل کننده.روزای مرداب طور» و خسته کننده»

خدایا من که حرفی نزدم فقط گفتم:آه کاش یکم آسونتر بود این امتحانای الهیت.

+ بعد این همه سختی

بعد این همه چشم انتظاری

میرسه یه روزی که مچاله بشی تو دو وجب آغوشی که فقط واسه خودت باشه؟

که خستگیت با فشار دستاش رو استخونات در بره؟

که نخ سیگارو از لا انگشتات بکشه بیرون مهر بزنه رو جاش مبادا چیز دیگه‌ای مهر بزنه رو لبات؟

میشه بلاخره بیاد اون آذر»ی که برگ‌ریزون غروبش غم عالم رو نریزه رو سرت

که به جای این چرت و پرتا بگی گور بابای دنیا بیا بریم اندازه دو کلوم حرف ناحساب گز کنیم خیابونا رو؟

چی میشه بعد این همه خستگی یه روز برگردی ببینی تمام این مدت از دور حواسش بت بوده

که هر بار که زمین خوردی پاشدی دستتو گرفته راهیت کرده بری و جا نمونی؟

میشه بیاد اون روز که بعد این همه خستگی سر و ته یه لیوان چای یخ رو هم بیاری با حرف زدن تا خود صبح که ندونی چایی سرد بود یا نه؟

میشه.؟

_ چی داری میگی دیوونه؟!

بگیر بخواب باز داره دیر وقت میشه ها

باز میبینن داری داد و بیداد میکنی میان دوز قرصامونو میکشن بالا

وقتی درد مغزت جلو چشاتو تار کرد

اون وقت نه جمشیدی یادت میمونه

نه دلبری

نه خود»ی

مث یه روح میفتی کنج قفس میگی کاش یه روزی از اسارت این قفس رها بشی.

+اینم نتیجه اعترافات شبانه ذهن خطرناک یه نویسنده ردی. :)

+وقتی زیاد رادیو چهرازی گوش میدی :))

حالا نه اینکه من آدم خیلی خوشحالیم،اتفاقا یه مدتیه رو دور غرغر و بداخلاقی افتادم

امیدوارم چند سال دیگه که اینجا رو خوندم(که اگه عمری باقی بمونه و بیانی باشه)فقط خاطرات خوبش یادم بیاد.مثلا یادم نیاد چه اتفاقای بدی بین دوستام افتاد،

یاد شکستن دلم،

یاد توصیه‌هایی که دیگران بهم میکردن و من توشون شکست خوردم،

یاد روزای سخت و مریضی،

یاد روزایی که تاوان»اشتباهات دیگران رو دادم،

یاد تاوان‌های سختی که بابت انتخاب آدمای اشتباه پرداختم،

یاد دو سال شب یلدای سخت،

یاد دلایی که شدم،

یاد یه تابستون پر از خاطرات تلخ،

یاد روزای حال خرابم نیفتم

فقط روزای شاد بمونه توی ذهنم،خاطرات قشنگم،آدمای مهربون و خوب زندگیم فقط بیفتم.

این اتفاقات تلخ محو بشن تو زندگیم،کم‌رنگ کم‌رنگ بشن،بمونن تو همون گذشته

اصلا تو گذشته هم نه.کلا محو و نابود بشن.

گاهی حس میکنم تو زمان و موقعیت اشتباهی گیر افتادم تو یه گرداب هولناک نه اصن تو یه باتلاق که هر چی بیشتر سعی میکنم ازش بیام بیرون و بیشتر دست و پا میزنم بیشتر توش فرو میرم.

اینا رو بیخیال

شب یلدا یعنی یه دقیقه بیشتر برای بودن کنار کسایی که دوستشون داریم

یعنی یه دقیقه بیشتر زندگی کردن و نفس کشیدن.

اینم نعمت بزرگیه!

از ته قلبم آرزو میکنم تو این شب هیچکس دستش تنگ نباشه

هیچکس شرمنده خانواده‌اش نباشه

هیچکس دلتنگ و غمگین نباشه

هیچکس چشماش از دوری عزیزش تر نباشه

از ته قلبم آرزو میکنم همه برسن به هر چی که میخوان

کسی حسرت توی دلش نباشه

کسی ترس فردا رو نداشته باشه

کسی دلش آزرده نباشه

از ته ته قلبم آرزو میکنم برای همه،برای کسایی که میدونم لازمش دارن.کسی که خودش تلخی چشیده میدونه مزه‌اش جوری به ته کامت میچسبه که صد تا شیرینی هم نمیتونه مزه‌اشو از یادت ببره.

امیدوارم خدا بشنوه صدامو،عجب متن غمگینی شد :/

خب بسه دیگه -_-

عمرتون،خوشیاتون،عشقتون،ثروتتون به بلندای شب یلدا :)

امروز امتحان قارچ داشتیم بسی سخت بود.

از اون قسمت ۶ صبح بلند شدن واسه ۸ صبح امتحان دادن ⁦ರ_ರ⁩

و بای‌بای کردن با استاد از تو تاکسی ⁦(≧▽≦)⁩

و چشمایی که بزور باز میشد واسه امتحان⁦(ー_ー゛)⁩

که بگذریم ⁦<(￣︶￣)>⁩

استاد از نصف جلسه رفت و به جاش یکی از بچه‌های دکتری اومد بالا سرمون

هی میگفت: بچه‌ها دو نفری حداقل تقلب کنید

من گردنم درد گرفت انقدر سرمو بالا گرفتم

بچه‌ها دکتر اومد حواستون باشه

آخرش دیگه بنده خدا خودشم به همه داشت میرسوند.

منم برگه‌ام زیر دستم نبود کلا داشتم میخندیدم.دوستم کل کلاسو با جوابای من عوض کرد.فکر کن اگه جوابام اشتباه باشه.

فکر کنم تا حالا تو عمرم اینجوری تقلب نکرده بودم اونم واسه امتحان ترم!حالا هیجانش به کنار ولی چسبید :)

واسه نمایشنامه‌ام خبرای خوبی توی راهه دعا کنید درست بشه :)

گفتن ممکنه بازدیدش مثل فلان تئاتر نباشه

هزینه دکورش یکم زیاد باشه

تو بازبینی گیر بدن

ولی میدونم که خوششون اومده

و این برام عجیبه.هنوز یکمی هنگم.

میگن خدا گر ز حکمت ببندد دری،به رحمت گشاید در دیگری دقیقا همینه.گرچه هنوز ته دلم دوست دارم با قاف» اجرا داشته باشم،ولی حسم بهم میگه این اونجا نمیشد.اصلا به تقدیر و این چیزا اعتقاد ندارم ولی حس میکنم بعضی چیزا» وقتی نمیشه و هی تلاش میکنی و هی تلاش میکنی سخت‌تر میشه.باید ولش کنی.همونجوری که خودش گفت(همون قاف).این باعث میشه یه تجربه جدید کسب کنم و دفعه دیگه با قدرت پیش برم دوباره میخوام تلاشمو بکنم و با یه نمایشنامه خفن‌تر برم پیشش.

گاهی به این فکر میکنم زندگی توی یه شهر دیگه و درس خوندن چقدر میتونه سخت باشه،وقتی به درس‌هایی که تو این مدت بهشون رسیدم فکر میکنم میبینم خیلی برام ارزشمندن.البته باید اعتراف کنم به معنای واقعی سر یه چیزایی آسفالت شدم ولی خب حس میکنم بهتر شده اوضاعم.

ارتباط با آدمای دیگه خیلی میتونه سخت باشه،مثلا اگه بخوای همه رو از خودت خوشنود نگه‌داری باید رو پیشونی‌ات بنویسی یک احمق» و تو شهر بچرخی.خب نتیجه میشه اینکه در هر حال آدما اون چیزی که خودشون دوست دارن راجع‌ بهت فکر میکنن.اگه قراره در هر حال یه آدم عوضی دیده بشی سعی کن کاری که دلت میخواد رو انجام بدی و نگران این نباشی که بقیه چی میگن.

باید به این نگاه کنی که آخرش چی میمونه واست.چی واست ارزشمند‌تره؟هدفت چیه؟

من؟انقدر این روزا سرم شلوغ هست که چیزای پیش و پا افتاده‌ای که بقیه بهش اهمیت میدن واسم مهم نیست به هیچ وجه :)

جدیدا به این نتیجه رسیدم که خیلی از آدما ترجیح میدن دروغ بشنون تا اینکه با حقیقت رو‌به رو بشن.خیلیا یه چیز شیک و قشنگ میخوان خب بازم میگم هر جور مایلید :) 

امتحان تئوری انگل‌شناسی داشتیم.یکمی اعصابم خورده چون خوب نخوابیدم دیشب.یکمی آهنگ گوش میدم حالم بهتر بشه.بعدشم میرم واسه امتحان فردا میخونم.

یه روزی میاد برمیگردی به عقب نگاه میکنی و یه لبخند به روی خودت میزنی

بابت همه سختیایی که کشیدی

بابت انتخابایی که به خاطرشون تغییر کردی از خودت تشکر میکنی.

چند سال دیگه وقتی برگردی به شبایی که تا خود صبح گریه کردی و قلبت از درد مچاله شد نگاه کنی تعجب میکنی ازینکه هر بار گفتی میمیرم و یه بار دیگه دووم آوردی.

گفتی خدایا سخته نمیتونم،اما باز هم پیروز شدی.

دیدی آدما اومدن و رفتن؟دیدی موندنیا موندن؟بی منت؟

و بین این روزای سختی که گذروندی یکی دو نفر بودن که دستت رو گرفتن.کسایی که راهو نشونت دادن و موندن باهات.اگه اینا فرشته نیستن پس چی هستن؟

اینا رو گفتم که بدونی چون میگذرد غمی نیست.

یا به قول شاعر که میگه:صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست.

فعلا اینو داشته باشید تا من برم امتحان انگل‌شناسی رو بدم و بیام و سر فرصت و حوصله به وبلاگاتون سر بزنم :)

یکی دنبال ۰/۵ نمره‌اس برای پاس شدن یه درس،اون یکی دنبال ۰/۵ نمره برای ۲۰ شدن

توی بخش سرطانیا یکی داره جون میکنه برای دو دیقه زندگی بیشتر،اونطرف‌تر یکیو آوردن که تازه خودکشی کرده

یه عده میدون برای مشهور شدن،اونایی که مشهور میشن دلشون میخواد دو دیقه گم بشن بین مردم عادی

کسی که رفته اون‌ور دلش پر میکشه واسه یبار دیدن وطنش ،یکی دیگه این‌ور داره خودشو میزنه به در و دیوار تا کارش جور بشه بره از کشورش

اونی که موهاش صافه میره کلی پول میده واسه فر کردنش،فرفریه کلی پول میده واسه صاف شدنش.

هر که را دور کنی دور و برت می‌آید.از محبت چه بلاها به سرت می‌آید»

اینو قول میدم همینکه شروع کنی برای رسیدن به آرزوهات سنگِ که از آسمون و زمین میباره تا جلوتو بگیره،جالبیش اینجاست که هر چی بیشتر سختی بکشی واسه به دست آوردن یه چیزی» یا یه کسی» بیشتر حریص میشی برای رسیدن بهش.برات ارزشمند‌تر میشه.

دنیای ما آدما رو ببین تو رو خداااا :|

وجود خود ما آدما حتی پر از ضد و نقیضه

دنیای اطرافمون پر از تضاد‌های مختلفه

همزمان احساس درک شدن» میخوایم،

ولی دریغ از ذره‌ای درک کردن»

دلمون میترکه ولی لب باز نمیکنیم به حرف زدن.

جایی که باید منطقی باشیم،عقلمونو از دست میدیم،جایی که باید احساساتمونو به کار بگیریم حرف دلمونو توی نطفه خفه میکنیم. :/

اصلا تا حالا دقت کردید چقدددر هر روز احساساتمونو سرکوب میکنیم؟

احساس خشم و غم و ترس و دلتنگی و عشق

که مبادا کسی آسیب ببینه»،

مبادا ضعیف» دیده بشیم،

که مبادا دلمون بشکنه» یا دیگران درباره‌مون حرف ناجور بزنن»،

داریم خودمونو خفه میکنیم پشت نقاب منطقی بودن» و عاقل بودن»

نماد یه آدم خوب از نظر آدما چیه؟پرفکت بودن،یعنی کسی که همه خوب بدوننش،خوش اخلاق و مهربون و زیبا باشه،موقعیت کاری و درسی عالی داشته باشه.

ایده‌آل گرایی» به نظرم بزرگترین ظلمی بود که بشر در حق خودش کرد،اینکه شروع کرد به تیک زدن یه سری آیتم‌های مسخره برای تعیین یه معیار برای آدما.همون موقع که لبخندای قشنگ» زیاد شد،بدگویی» و حسادت» هم ریشه دووند تو وجود آدمی.

یکی رو میشناسم که هوشبری خونده،سفر زیاد میره،در واقع ایرانگرده واسه خودش.وقتی پای حرفاش نشستم دیدم به تعداد لبخندایی که تو عکسا زده شبای زیادی هم گریه کرده.

هممون همزمان از تنهایی» رنج میبریم،ولی زندگی کردن با بعضیا هم به شدت سخته.

میدونید چیه؟زندگی کردن طبق این معیارا خیلی سخته.زندگی دقیقا مثل یه فیلمه،گاهی باید بخندی و گاهی باید گریه کنی،یه وقتایی زندگی بهت آسون میگیره و یه وقتایی باید برای به دست آوردن اون چیزی که میخوای باید بجنگی و تلاش کنی.

چه وبلاگ سوت و کور شده،من امتحان دارم نمیتونم پست بزارم شما هم نمیتونید یه پیامی بدید حالی بپرسید؟!

۱.گفتی که شاهکار شما در زمانه چیست؟
بالله که زنده ماندنِ ما، شاهکارِ ماست.

۲.کاش ما هم‌ جعبه سیاه داشتیم ، بعد مردن معلوم میشد کی از غم مرده کی از ناامیدی.

۳.دردا و دریغا که در این بازی خونین

بازیچه‌ی ایام دلِ آدمیان است

ای کوه! تو فریاد من امروز شنیدی

دردی‌ست درین سینه که همزادِ جهان است

#هوشنگ_ابتهاج

۴.‏ما تنها جوونایی هستیم که سی سال بعد نمیگیم ، جوانی کجایی که یادت بخیر.

تو این حال و هوای متشنج تو رو خدا حواستون به حرفایی که میزنید باشه.همه ما یجوری ناراحتیم،یه عده هم بدون اطلاعات کافی و با بیانی غیرمنطقی فقط واسه نشون دادن خودشون یه حرفایی میزنن که آدم بیشتر ناراحت میشه.مشخصا هیچکس نمیدونه حقیقت چی هست؟نمیدونم چرا یه عده انقدر اصرار دارن ثابت کنن حرفاشون درسته و به کرسی بنشونن حرفاشونو؟!



اسیرِ سایه ی نحسی شدیم به اسمِ "غم"

اسیر سایه ی شومی که سال ها

پا به پای عمرمان قدم گذاشت و ماند و نرفت؛

زدند و زخمش روی جسممان ماند،

کشتند و غَمَش روی دلمان ماند،

پرواز کردند و غمِ سقوطشان لرزه به تنمان انداخت،

صبح به صبح،

چشم باز کردیم و شنیدیم

اخبارِ منحوسی را که ریشه به قلبمان زد،

ما 

گرفتاریم

به پرواز های از مبدا معلوم

تا مقصدی نامعلوم،

دچاریم

به اضطراب های منتهی شده به تلخی،

به خوشی هایی که هنوز از راه نرسیده فراموششان میکنیم،

توی این برهه از تاریخ،

توی این عصرِ غم آلود،

نامِ مارا،

نامِ این روز های ما را بنویسید

"رنجی که تمام شدنی نیست"!

متن از:محمد ارجمند

+همه برابرند اما عده‌ای برابرترند.

سه روزه که حال جسمیم خوب نیست،از یه طرف فشار امتحانا و استرس(که خودم میگم استرس ندارم ولی بچه‌ها میگن داری)از یه طرفم این حجم بزرگ فشار روحی سه ماه دوری از خونه(که بازم فکر نمیکنم دردم بخاطر دوری از خونه و خانواده باشه،اونم بعد سه سال دانشجویی).بقدری حالم خراب بود که دوستام داشتن با کتک میبردنم بیمارستان،ولی خب نرفتم.آخه نه فشارم پایین بود نه چیز خاصی.آدم واسه دلتنگی که نمیره دکتر.

حالا دلتنگ چی؟خودمم نمیدونم والا!گفتم اینا رو بنویسم شاید کسی بدونه دلیلش چیه.

خلاصه،سه روزه که از خوابگاه نرفتم بیرون،همش زل زدم به این دایره سیاه و سفید که چسبوندمش رو سقف و سعی میکنم با تمرکز یکمی امواج منفی رو دور کنم از خودم.کتاب نیمه تاریک وجود» دبی فورد رو شروع کردم به خوندن.میدونید که مخالف سرسخت کتابای روانشناسی‌ام،به نظرم علم مزخرفیه.آخه کی میتونه از روح و روان آدما سر دربیاره؟مثل این میمونه که برای همه یه نسخه بپیچی.اما کتابای دبی فورد رو دوست دارم استثناعا.حس میکنم دقیقا حرفای منه.باید بخونمش کامل که بتونم یه نقد خوب ازش دربیارم.

شروع کردم دیدن سریال شرلوک هلمز رو.تو تلویزیون یه بار کامل دیدمش ولی انقدددر سانسور داشت که تصمیم گرفتم دوباره ببینمش.

مردی به نام اُوه رو هم تمومش کردم هوراااا!نمیدونم اصلا گفته بودم دارم میخونمش یا نه؟ولی سر فرصت یه نقدی هم ازین کتاب مینویسم.

بین این همه شلوغی دلم میخواد یه سفری برم،نمیدونم کجا فقط برم.برم جایی که کسی رو نشناسم.میدونم اینم میگذره.ولی بعضی روزا یکم سخت‌تر میگذره.

از پریشب که به همه گفتم میخوام سه تا امتحان موندمو حذف کنم و بیام خونه مامان و خواهرم و خاله و داییم یه ریز باهام در تماسن،میدونن انقدر خل هستم که همچین کاریو بکنم.

یکی از تجربیاتی که بین این مدت بهش رسیدم این بود که وقتی خوشبین باشیم زندگی شیوه بامزه‌ای رو برای مراقبت ازمون در پیش میگیره.مثلا سر امتحان سخت فارماکولوژی همه بچه‌ها تند تند داشتن میخوندن از سه روز قبلش ولی من عین خیالم نبود،یه روز قبلش فیکس نشستم خوندم و صبح امتحانم از ۷ صبح خوندم،اونم با یه حالت ریلکس وارانه که بچه‌ها از دیدن خونسردیم داشتن میزدن تو سرم.نهایتش نتیجه‌ها اومد و دو تا از دوستام افتادن و من شدم نمره سوم کلاس.همش با خودم میگفتم من که این همه سال درس خوندم،اونم با وضعیت اسفبار و استرس و سفید‌کردن موهای نازنینم حالا بیا روش رو عوض کنیم شاید جواب داد.و بعله!خوبم جواب داد.دنیایی که آدم از فرداش خبر نداره ارزش این همه غصه و استرس رو نداره.

واسه خودم دراز کشیدن و ریل و آهنگ گوش دادن و کتاب خوندن و گاهی هم فیلم دیدن رو تجویز کردم.واقعا همش خوابم تو خوابگاه!

تپه‌های شنی با وزش باد جابه‌جا میشوند

اما صحرا همیشه صحرا باقی میماند،

این است افسانه عشق. :)

خیلی دوست داشتم تو این مورد نظر دیگران رو بدونم،اتفاقا دیروز یه

پستی هم دیدم تو یکی از وبلاگا.عشق در یک نگاه واقعیت داره؟

عشق بی قید و شرط»درسته یا نه؟یعنی اینکه خودتو فدای طرف بکنی و چشمت رو ببندی رو همه بدیاش و تمام محبتت رو بریزی زیر پای معشوقت درسته؟

عشق و منطق»با هم دیگه میگنجه؟

یه سوالی که ذهن خودمو درگیر کرده اینه که واقعا باید منتظر عشق بمونی تا بیاد سراغت یا خودت بری دنبال عشق؟

بیاید یکمی در این مورد حرف بزنیم با هم :))

پ.ن:خلاصه که نیمه گمشده‌ی عزیز کلی متن قشنگ حفظ کردم که وقتی با هم رفتیم کافه برات بخونم،فقط یادت نره من قهوه دوست ندارم.

من از اون دسته آدمای تافته جدا بافته»ام

من از اون آدمای متضاد رو مخی»ام

مثلا،فکر میکنم نرگس صرافیان طوسی و قاضی نظام و صابر ابر صرفا آنلاین‌نویس هستن.

من بیشعوری» نخوندم،نیچه» و افکارشو قبول ندارم.

به نظرم ملت عشق» شاهکار ادبی نبود.

رادیو چهرازی» یه پادکست معمولی بود.

عاشق پنیرم ولی پیتزا» خیلی دوست ندارم.

به نظرم قهوه» اصلا خوشمزه نیست،یه نوشیدنی با ظاهری قشنگه،خستگی رو هم رفع نمیکنه.هیچی جای چایی» رو نمیگیره.

بعضی موقعا ترجیح میدم تنها،گرسنه و افسرده باشم،برای اینکه یه سری اهداف دارم که با بودن توی جمع،وقت گذروندن نمیشه به دستشون آورد.

همیشه حرف درست رو میزنم،گرچه تلخه و به مزاج خیلیا خوش نمیاد ولی به نظرم نشستن و حرف زدن از غم و بدبختی سودی نداره.

آدمای خوش‌ صحبت رو دوست دارم،ولی خودم اغلب هم‌نشین خوبی نیستم.

ده ساله دارم مینویسم،ولی اونقدر که باید نتونستم کتاب بخونم،برای همین درباره همه» چیز نظر نمیدم.

من فکر میکنم توضیح دادن» و بحث کردن» فقط وقت تلف کردنه.

فکر میکنم ت» بازیِ ت‌مداراس،به خاطر همین وقتمو برای قاطی شدن با ت تلف نمیکنم.

من تو زندگیم یه بار عاشق شدم،احتمالا همون یه بارم بشه آخرین بارم.آدم احساساتی نیستم و گرچه روابط اجتماعیم خوبه ولی از احساسات همیشه فرار کردم.

من فکر میکنم زیبایی آدم‌ها به متفاوت بودنشونه.فکر میکنم به عقیده همه،تا جایی که ضرر به کسی نرسه،باید احترام گذاشت.

من فکر میکنم دین و ایمان بیشتر ازینکه تو نماز و روزه باشه،برمیگرده به قلب آدما.

با همه این حرفا،باید بگم‌ آدم غریبی‌ام

نمیدونم.به قول مهران مدیری: پنج سال دیگه ده سال دیگه،میفهمن.

آره درست میگی‌ آقای مدیری.ولی اون موقع به نظرم دیره.خیلی هم دیره.

همون حس تنفری که از بچه‌ها داشتم،وقتی سوالای ریاضی که با هزار جون کندن و فکر کردن حلشون میکردم و با گام‌به‌گام حل میکردن،نسبت به کتابای روانشناسی و افرادی که جمله‌های این کتابا رو بلغور میکردن داشتم»

آخه تو چی میفهمی» دقیقا حرفیه که در دو حالت بالا تو ذهنم تکرار میکنم.

اگه بهم بگن تو کل دنیا از چی متنفری بی‌برو برگرد ریاضی» و علم مسخره روانشناسی» رو نام میبرم.تابستون گذشته از سر لجبازی با همکارمون توی آزمایشگاه شروع کردم به خوندن یه کتاب تا اثبات کنم روانشناسی چرته.کتابی که میخوندم

اثر سایه» دبی فورد بود.سایه نیمه تاریک وجود آدماست،اون قسمت از روح آدمی که همیشه سعی کرده از بقیه پنهانش کنه.ترس،خساست،حسادت،غیبت ویژگی‌های منفی هستن که ما سعی در مخفی کردنش داریم.حتی بعضی موقعا انقدر خودمون رو دست کم میگیریم که نمیتونیم ویژگی‌های مثبت وجودمون رو ببینیم.چون مغز به طرز غیرقابل باوری دوست داره چیزایی رو ببینه که براش پررنگ شده.

کتاب امانت بود و تا نصفخ خوندمش و پسش دادم،ولی بعدش کتاب دیگه‌ای از دبی فورد رو خوندم به نام

نیمه تاریک وجود».موضوع کتاب همونه اما مفصل‌تر و با تمرینای ذهنی که کمک میکنه با خود واقعیمون آشتی کنیم.خود واقعی» یعنی اون چیزی که واقعا هستیم و همیشه از نشون دادنش به دیگران و حتی به خودمون وحشت داشتیم.

یه قسمتی از این کتاب گفته:اگه ما از کسی بد میگیم یا کسی رو تحسین میکنیم،به این دلیله که اون ویژگی‌ها در وجود خود ما هستن،منتهی یا از اونا خبر نداریم یا میترسیم قبول کنیم که بد لباس»،تند خو» یا بی ادب» هستیم.بعد گفته یک هفته به قضاوتایی که درباره دیگران میکنید و توصیه‌هایی که به بقیه میکنید فکر کنید و اونا رو بنویسید.حالا با خودتون رو راست باشید،فکر نمیکنید اینها ویژگی‌هایی هستن که تمام مدت توی وجود ما بودن و از دیدنشون واهمه داشتیم.

هنوز کتاب رو کامل نخوندم ولی فکر میکنم خیلی میتونه کمکم کنه.

اگه چیزی از حرفام نفهمیدید اشکالی نداره،این نشون میده تا حالا به همچین مشکلی نخوردید و خود واقعیتون هستید،بهتون تبریک میگم :)

میگن:هر چی بیشتر دنبالش باشی کمتر بهش میرسی(یعنی فکر بدون عمل کردن)

میگم:درسته،ولی مگه میشه جلوی این اقیانوس بزرگ رو گرفت؟

میگن:پس منتظر باش یروزی تو این اقیانوس غرق بشی.

به دنبال جست و جوهای بنده برای پیدا کردن هدف و معنای زندگیم،گفت و گوهایی با افراد مختلف میکنم.مثلا میپرسم به نظرت عشق چیه؟یا دلخوشیت تو دنیا چیه در حال حاضر؟

دیروز به دنبال یه سوال کوچیک به یه بحث مفصل درباره آرامش رسیدیم.

ازم پرسید:آرزوت چیه؟

گفتم:نویسنده بزرگی بشم و همه دنیا کتابامو بخونن و یه روزی از ایران برم.

حرفامو تایید کرد،گفتم خودت چی؟

گفت:همه آرزوهام برآورده بشن‌.

گفتم:خب یعنی مثلا یه کارگردان یا نویسنده معروف بشی؟

گفت:نه آرزوم آرامشه.

گفتم:آرامش که آرزو نیست،آرامش یه حالت روحیه که خودت باید بهش برسی،به نظر من یعنی جدا ازینکه کجایی و چه میکنی حس کنی خوشبختی و از اون چیزی که داری راضی باشی.حالا تو تعریفت چیه از آرامش؟

گفت:یعنی اینکه ته دلت راضی باشه از کارا و اتفاقا.

گفتم:منظورت اینه که کاری رو انجام بدی که از ته دلت واقعا خوشحالت کنه.اجباری نباشه.درسته؟خب چه کاریه که خوشحالت میکنه؟

تهش به این رسیدیم که نمیدونه.یعنی خودش نمیدونست چی تو زندگی خوشحالش میکنه.

الان فکر میکنم اگه به آرزوهام برسم به آرامش میرسم.ولی اینم میدونم تا این اقیانوس مواج آروم نشه،نه خبری از ساحله نه آرامش.

آرامش،آرزو و هدفتون تو زندگی چیه؟
چی خوشحالتون میکنه؟

آدما موجودات عجیبی هستن

به دو کلمه دلگرم میشن و با یه حرف رها میکنن.

در پی آرامش،دائما در حال شکنجه خودشونن.

آدما موجودات غیرقابل پیشبینی هستن،حالا خودم مگه آدم نیستم؟چرا 

ولی من ازون نوع بی آزارشم،ازونا که سرشون به کار خودشون گرمه

نه شکایتی دارن نه زرنگن نه مثل همسناشون دنبال جینگول بازی

خب حالا که بهش نگاه میکنم فکر میکنم بهتره منم معمولی باشم

ازون سطحی بینای آزاد از دو جهان

در پی یافتن مفاهیم زندگی،وارد داستان زندگی آدمای مختلف میشم

قصه هر کس یه شروع مشترک داره،همه با خوشی شروع کردن 

با یه اتفاقِ انتخابی» مسیر زندگیشونو عوض کردن،

توی این راه یه عده رفتن سمت موفقیت و یه عده هم سمت.

با سوال و جوابای عجیب دلم میخواد بفهمم،زندگی واقعا چیه؟

هر آدمی یه داستانی داره،داستان زندگی من از روزی شروع شد که با یه نفر آشنا شدم

و اون یه نفر بزرگترین تجربه‌های زندگیمو بهم یاد داد.

بنویسید برام از داستان زندگیتون،از دلخوشیاتون،امید و آرزوهاتون غصه‌هاتون

.

.

.

‌.

.

گفتم: خدا آخه این همه سختی؟ چرا؟

گفت: انَّ مع العسر یسرا»

"قطعا به دنبال هر سختی، آسانی است.(انشراح/6)

گفتم: واقعا؟!

گفت: فإنَّ مع العسر یسرا»

حتما به دنبال هر سختی، آسانی است.(انشراح/7)

گفتم: خب خسته شدم دیگه.

گفت: لاتـقـنطوا من رحمة الله»

از رحمت من ناامید نشو.(زمر/53)

گفتم: انگار منو فراموش کردی!

گفت:اذکرونی اذکرکم»

منو یاد کن تا یادت باشم.

گفتم: تا کی باید صبر کرد؟!

گفت: وَ ما یدریک لَعلَّ السّاعة ت قریبا»

تو چه می دانی، شاید موعدش نزدیک باشد.(احزاب/63)

انّی اعلم ما لاتعلمون»

من چیزایی میدونم که شما نمی دونید.(بقره/ 30)

گفتم: تو بزرگی و نزدیکیت برای من کوچک، خیلی دوره! تا اون موقع چی کار کنم؟

گفت: و اتّبع ما یوحی الیک و اصبر حتی یحکم الله»

حرف هایی که بهت زدمو گوش کن، و صبر کن ببین چی حکم می کنم.(یونس/ 109)

ناخواسته گفتم: الهی و ربّی من لی غیرک (خدایا آخه من غیر تو کیو دارم؟!)

گفت: الیس الله بکاف عبده»

من هم برای تو کافی ام.(زمر/36)

میدونی کی به حکمتت پی بردم؟تو روزای سختی و تنهایی،روزایی که قلبم از درد مچاله شد،تا خود صبح گریه کردم و بعدش بهم فهموندی اون راه اون آدم اشتباه بوده و راه جدیدی جلوی پام گذاشتی.راه موفقیت و آرامش

آدما موجودات عجیبی هستن.

در پی یافتن مفاهیم زندگی،وارد داستان زندگی آدمای مختلف میشم

قصه هر کس یه شروع مشترک داره،همه با خوشی شروع کردن 

با یه اتفاقِ انتخابی» مسیر زندگیشونو عوض کردن،

توی این راه یه عده رفتن سمت موفقیت و یه عده هم سمت.

با سوال و جوابای عجیب دلم میخواد بفهمم،زندگی واقعا چیه؟

هر آدمی یه داستانی داره،داستان زندگی من از روزی شروع شد که با یه نفر آشنا شدم

و اون یه نفر بزرگترین تجربه‌های زندگیمو بهم یاد داد.

بنویسید برام از داستان زندگیتون،از دلخوشیاتون،امید و آرزوهاتون غصه‌هاتون

.

.

.

‌.

.

عنوان جذابیه هان؟ولی متن شاید اونقدرام جذاب نباشه پس این یه توصیه‌اس برای نخوندن این پست

خیلی دوست دارم مثل نویسنده‌های مشهور خیلی شاعرانه از دلتنگیای شبانه‌ام بنویسم.منتها.من از همون اولم تو توصیفات خوب نبودم.ببخشید که هر بار این قلم مجازی رو به بازی میگیرم و تهش میشه چهار تا کلمه بی مربوط و چهار خط غرغر و.مینویسم.بهتره قبل ازینکه دوباره شروع کنم پستی که بی دلیل شروع کردمو تموم کنم.اگه فردا حالم بهتر بود یکی ازین ۲۰ تا مطلب پیشنویس آماده انتشار رو پست میکنم.

ممنون از صبوریتون :)

اون قدیما،منظورم از قدیما موقعیه که مدرسه نمیرفتم،بابام هنوز ماشین نخریده بود.تعطیلات با یه پیکان درب و داغون که بهشون میگفتن خطی» میرفتیم تا روستای پدریم.یه خانواده پنج نفری بودیم،سه تا بچه قد و نیم قد که بینشون من قدم کوتاه‌تر بود.جاده کوهستانی و پر پیچ و خم بود و خاکی.دقیق یادم نیست چرا ولی همیشه خدا حالم بد میشد تو مسیر،شاید به این خاطر بود که به جز صندلی و زیر صندلی چیز دیگه‌ای نمیدیدم.مامانم همیشه تو کیفش نارنگی داشت،وقتایی که حالم بد میشد میداد بهم تا پوستشو بو کنم.خلاصه این میوه کوچولو میشد تمام امید من تو مسیر اول پوستشو اونقدر بو میکردم تا بوش تموم بشه،بعدم با بچه‌ها تقسیمش میکردم و میخوردیمش.حالا که نگاه میکنم به زندگیم،میبینم دور و برم همیشه شلوغ پلوغ بوده،اما توی این شلوغیا فقط چند نفر بودن که تو مشکلاتم،تو دلتنگیام و تو غم و غصه‌هام پیشم بودن،همونایی که عطر حضورشون مثل بوی دلچسب همون پوست نارنگیه تو ماشینه.ته دل آشوبمو آروم کردن و بهم انرژی دادن تا برگردم تو راه.تو زندگی هممون این آدمای دوست داشتنی حضور دارن،حواست باشه بهشون مبادا رنجیده خاطر بشن،مبادا کاری کنی که از دستشون بدی.

گاهی اوقات این واژه‌ها هستن که احساسات آدم رو گسترش میدن

 مثلا وقتی تو خلوت خودت تنها میشی،حس میکنی یه باری روی قلبت سنگین شده

ولی فقط همینه،یه حس غم عجیب

اولین بار وقتی این حس سراغ آدمی میاد،به دنبال دلیل این حال ناخوش میگرده

تا به کلمه‌ای میرسه که بهش میگن غربت

غربت» درجه عمیقی از دلتنگیه و غریب» آدم تنها و جامونده است

غربت مفهوم تنهایی و دلتنگی رو چند برابر میکنه

من بهش میگم جادوی کلمات

وقتی که یک کلمه به یک حس معنایی ده برابر میده.

در دوران تباهی از زندگیم تا قبل از دبیرستان فکر میکردم ولنتاین،ولن‌تایمه یعنی تایم ولن(همون زمان وَلِن یعنی).خب حالا انقدر باهوش بودم که فکر نمیکردم آقا زمان ولن چیه؟اصلا ولن چیه که تایمش چی‌ باشه؟؟ ۰_۰

راستش اینجور مراسما تو خوابگاه خیلی باحاله،یعنی میبینی همه دم غروبی میزنن بیرون خیلی شیک و خوشگل ازون ور با رزق و روزی و خرس و گل و امثالهم برمیگردن خوابگاه.خوب که همه بچه‌ها رفتن و من طبق معمول یه حالت عذب(؟)طور(عذب طور از کجا اومد؟)نشسته بودم رو تخت و سرگرم درست کردن تابلو کائنات شدم.میخوام دیوار کنار تختمو پر کنم.یه انیمه دیدم به اسم to the forest of firefly light.خداروشکر آخرشو دیده بودم قبلا وگرنه در صحنه آخرِ ناپدید شدن سکته میزدم(پوکر شدم قشنگ چه طرز داستان نویسیه؟اشک آدمو درمیارید).بعدشم یه شامی خوردمو چون خیلی هوس پفک کرده بودم چای هلداری دم نمودم بسی مشتی،و دو سه لیوان زدم به بدن.(ربطش به اینه که آدم ضعیف النفسی‌ام در برابر چیپس و پفک و خیلی خرجم بالاس،این چایی نبات یه جورایی جایگزین اون شد).آقا همینجوری بیکار موندم دیگه،داشتم تو دلم میگفتم خدا کنه طوفان بشه و بچه‌ها همه زود برگردن که ناگهان طوفانی به پا شد وحشتناااک خیلی بد جور اصلا.با خودم گفتم منم ازین قدرتا داشتم و نمیدونستم؟!بچه‌ها که بیرون بودن زودتر از موعد مقرر برگشتن و منم تو دلم یاه یاه یاه شیطانی داشتم میخندیدم.که شیطان زد رو شونه چپم و گفت:داداش انقد به خودت نبال،مگر‌اینکه من مرده باشم امورات هستیو بدن دست تو!گفتم حالا هر چی!اصلا کاش از خدا یه چیز دیگه میخواستم!تففففف

و اینگونه بود ۲۵‌ام ماهگرد تولدم،روز ولن و جمعه‌ای دیگر در خوابگاه دانشجویی.

پی‌نوشت:ساعت ۱:۳۰ دقیقه،یه متنی به ذهنم رسید همینطوری،میفرمایند:

زیباترین لحظه زندگی وقتیه که در اوج غم بخندی،این معنای خوشبختیه،یعنی دلیلی برای شاد بودن داری که از بزرگترین غصه‌هات قوی‌تره.و غم‌انگیز‌ترین لحظه زندگی اون وقتیه که در اوج شادی‌هات گریه کنی.وقتی که بزرگترین دلیلت برای شادی رو از دست داده باشی.

بیشتر از یه سال همراهی
و خوندن خط خطی ها
خاطرات
داستان ها
و دست نوشته های خانوم نویسنده!!
ممنون از همه خواننده ها
دنبال کننده ها
ناشناس ها
لایک کننده ها
خوانده ها و کامنت نگذاشته ها
اعصاب خورد ها ودیسلایک کنندگان
و همه کسانی که بهم قوت قلب دادن❤

**مثبت 200 شدیم!**

راستی به همین مناسبت برام یه یادگاری بنویسید

ناشناس هم بازه هر چی دوست دارید و تو دلتونه بنویسید :)

به حقیقت یکی از دلگیرترین شباییه که تا حالا تجربه‌اش کردم.نمیدونم این خورشید چه نیرویی داره که دقیقا وقتی غروب میکنه کل انرژی هستی رو میبره با خودش.

شب دلگیریه واقعا.یکی از دوستام فارغ‌التحصیل میشه این ترم و میره،بعدشم میره سربازی انگار.پست خدافظی که گذاشت عجیب دلم گرفت.یه حساب سر انگشتی کردم و دیدم پنج یا شیش نفر دیگه هم هستن که امسال میرن،چند نفر از بهترین آدمایی که تازه باهاشون آشنا شده بودم و خاطرات خیلی خوبی داشتم باهاشون.

دل حرف منطقی حالیش نمیشه،وقتی میگیره هزار دلیل و برهان عقلانی نمیتونه راضیش کنه که آقا اصلا اینی که به خاطرش ناراحت شدی مهم نیست!

و مشکل ما همینه،که فکر میکنیم همیشه باید منطقی فکر کنیم،اگر منطقی نباشیم یه احمق احساساتی هستیم که از فارغ‌التحصیل شدن دوستش دلتنگ میشه.هر چقدر بیشتر جلوی این احساسات رو بگیریم،قدرتشون برای زمین زدن ما بیشتر میشه،با یه حرف کوچولو از پا درمیای،درواقع فقط وانمود کردی که برات مهم نیست.و این حرکت به نظرم خیلی احمقانه‌تره.

دراز کشیدم روی تختم بین یه عالمه وسیله و لباس و چمدون،نمیدونم چقدر این مدت زود گذشت که سرعتشو احساس نکردم.بعد دو سه هفته از شروع ترم جدید که کلا دو هفته‌ بود برنامه کلاسامون منظم شده بود و داشتیم عین آدم میرفتیم دانشگاه،خبر اومد دانشگاه تعطیل شده و خوابگاها هم از روز ۹ام به بعد میبندن.به خاطر ویروس کرونا.همه چی یهویی حالت جدی و ترسناکی به خودش گرفت وقتی آموزش دانشکده به بچه‌ها ماسک داد و گفت امروز کلاسا کنسله تا آخر هفته. راستش دیشب خبرا رو که میخوندم حدس میزدم همینجوری بشه ولی نه به این سرعت!دیروز آخرین روزی بود که با بچه‌ها رفتیم بیرون و‌ حالا هر کی در حال جمع کردن وسایلشه که برگرده خونه.دلم نمیاد برگردم خونه،اگه یه وقت.(بعد این کلمه دو سه پاراگراف نوشتم ولی حذف کردم).خلاصه.سخته.تو هر لحظه انقدر فکر و خیالای ناجور میاد تو سرم و میره که دلم میخواد فقط بخوابم و به هیچی فکر نکنم.

دلم مبخواد زنده بمونم.یه لحظه به اون جمله‌های روی دیوار نگاه کردم و گفتم یعنی چی؟یعنی اینم یه اپیزود دیگه‌اس و تموم میشه بلاخره؟

خواهشا واسه سلامتی خودتون و هر کسی که دوستش دارید بهداشت رو رعایت کنید،کمک کنید این دوره سخت هم بگذره.تموم بشه این زمستون سرد و تاریک.

نشسته بودم تو تاریکی اتاق،برعکس همه شبا،حتی نور مهتاب هم نبود که اتاقو روشن کنه.نور گوشی نمیزاشت دور و برم رو ببینم اما حس میکردم یکی دیگه هم تو اتاق هست،اونم درست شبی که توی خونه تنها بودم!نفسم تند شده بود.گوشیو خاموش کردم.در کمد لباسا آروم باز شد،تو همون تاریکی هم میتونستم لبخند عریض و چشمهای درشت و براقی که بهم خیره شده بودن رو ببینم.از ترس سر جام خشک شدم.آماده خیز برداشتن به سمت در شدم که فهمید و خیز برداشت سمتم.از ارتفاع بلندی افتادم روی زمین و نرمی پتو رو حس کردم.در حالی که از ترس نفس نفس میزدم صفحه گوشیمو روشن کردم و با دیدن ساعت انگار راه نفسم باز شد.به پشت دراز کشیدم و به کمد لباسا نگاه کردم.در کمد آروم باز شد.

+شبتون بخیر بچه‌ها :))

++راستش خودم الان تصورش میکنم دسشویی واجب میشم چون شبا تنهایی میخوابم تو هال و اکثرا ازین خوابای ترسناک میبینم.:|

روی تقویم،تاریخ امروز را با قرمز خط میزند،

کنار پنجره می‌ایستد

به آرامی سیگاری آتش میزند

امروز روز چهاردهم قرنطینه است

و او آخرین بازمانده

آخرین یادداشت را مینویسد و کنار بقیه میچسباند،

این را آخرین هم‌اتاقیش در آخرین لحظات زیر لب زمزمه کرده بود:

کاشکی آخر این سوز بهاری باشد.

۱.در حالی که تلویزیون داره زیرنویس میکنه،از خونه بیرون نیاید و به مکان‌های عمومی شلوغ نرید،یکی از خواب بیدار میشه و میگه قرنطینه چیه؟پاشید برید سر کارتون.مملکت نیست که دیوونه خونه است :/

۲.دومین روز،حالم خوبه

۳.میدونی.خدا کنه کور باشن.آخه این حجم از حماقت نمیتونه تو مغز یه آدم بالغ جا بشه

۴.لالمون کردید.وقتی صدای دادت رو کسی نمیشنوه ناخودآگاه لال میشیم.

سلام و صد سلام خدمت بروبچ بیانی!

اینجوری که پیداس مامانا زودتر از دولت دست به کار شدن و قرنطینه‌سازی رو خیلی جدی اجرا کردن(از جمله خودم که زخم بستر گرفتم :/)خب خب ایشالا که همه تنتون سالم باشه و از بیماری و استرس دور باشید.

داشتم به این فکر میکردم که بعضیا رو چند ماهه ندیدم و خب بعدشم که برگردم دانشگاه چند ماه دیگه نمیبینم،این دوری طولانی مدت،شاید،باعث بشه به این فکر بیفتیم که چقدر فرصت کمه و چه چیزایی مهم هستن توی زندگیمون که داریم از دستشون میدیم،مثل زمان،خانواده،دوستها و.

یکی دو تا از کلاسامون قراره از هفته آینده مجازی برگزار بشه،ادمین کانال دانشگاه شروع کرده یه کار قشنگی رو انجام میده که پی‌دی‌اف همه کتابای درسیو جمع کنه که بچه‌های خنگی مثل من که کتاب متابو تعطیل کردن اومدن خونه،بتونن از راه دور درس بخونن(هه.عمرن)اولین بار در تاریخ ایران دارم میبینم بلاخره این تکنولوژی داره خییلی مفید مصرف میشه،ازونجایی که اداره‌ها و سازمان‌های دولتی کلا به تکنولوژی اعتقادی ندارن و هنوزم که هنوزه واسه یه نامه اداری پوستت کنده میشه و صد تا امضاء باید بگیری و ازین دست مثالها،فکر کنم پیشرفت خوبی باشه نه؟

ازونجایی که درسم داره میره تو اولیت‌های آخرم،دارم کارای دیگه رو جایگزینش میکنم که وقتمو هدر ندم و چشمامو پای گوشی کور‌ نکنم:

۱.کتاب خوندن:یعنی فرقی نداره چه کتابی،فقط بخونید خیییلی فرصت خوبیه.فیدیبو و طاقچه و بقیه اپ‌ها همیشه تخفیف میزارن واسه کتاب پس بهانه‌ای نیست.خودم همین امشب

مغازه خودکشی» رو خوندم.واقعا حال کردم باهاش خیلی خوب بود.یه پستی جداگونه میزارم واسه معرفیش مفصلللل صحبت میکنیم.

۲.فیلم دیدن:فرندز،پیکی بلایندرز،سالت اینا تو لیست تماشام هستن.

salt خیلی قشنگه حتما ببینیدش.

(راستی گفته بودم؟نه؟عاشق دیدن فیلم کره‌ای و انیمه‌های ژاپنی‌ و مانگا خوندنم.کاملا حس ۱۸ سالگی دارم.دو سال پیش بود درسته ولی اصلا حس نمیکنم با ۱۸سالگیم فرق کردم :))

۳.ادامه دادن داستان‌های نیمه کاره:که خب تعدادش انقدری هست که اگه بخوام کل عید و هم بزارم راحت وقتم پر میشه.

۴.مباحث آموزشی:شاید

برنامه‌نویسی،نمایشنامه نویسی و فتوشاپ رو امتحان کنم

۵.نقاشی:که خب کسی که همیشه مداد و کاغذ دستشه یا نویسنده میشه یا طراح یا هر دو :)

۶.آشپزی:میخوام یکم وقت بزارم شیرینی‌پزی رو یاد بگیرم اگه بتونم به تنبلیم غلبه کنم :/

۷.استراحت جسمی و فکری:البته این اولیت اول باید باشه ⁦<(￣︶￣)>⁩

۸.و متاسفانه درس:که خب کلاسام‌ شروع میشه و کلی هم جزوه دارم که باید بنویسم خیر سرم دو ترم دیگه فارغ میشم و معدلم داره به حالم گریه میکنه(خدایی معدل کلِ ۱۶/۵ بده؟ بخدا خوبه -_-)

+به کاغذش نگاه میکند و میگوید دست خوش عامو!عجب پلن(نقشه)‌ای ریخته‌ای :)

+خببب شما چه خبرا؟چه میکنید؟حوصلتون سر نرفته؟

بعد دو روز سر و کله زدن و چندین بار خرابکاری بلاخره قالب وبلاگمو خودم شخصی سازیش کردم آقا بیارید اون ناپلئونی رههههههه :)))

حس اون نقاشایی که رو دیوار یه نقاشی سه بعدی میکشن و بعد تموم شدن از دور نگاهش میکنن و تو دلشون کلی از کارشون خر کیف میشن رو دارم. :))

پ.ن۱:اولین تجربه برنامه نویسی (اگه بشه اسمشو گذاشت)

پ.ن۲:عینک خود را میزند و در افق محو میشود

بیشتر از یه سال همراهی
و خوندن خط خطی ها
خاطرات
داستان ها
و دست نوشته های خانوم نویسنده!!
ممنون از همه خواننده ها
دنبال کننده ها
ناشناس ها
لایک کننده ها
خوانده ها و کامنت نگذاشته ها
اعصاب خورد ها ودیسلایک کنندگان
و همه کسانی که بهم قوت قلب دادن❤

**مثبت 200 شدیم!**

راستی به همین مناسبت برام یه یادگاری بنویسید

ناشناس هم بازه هر چی دوست دارید و تو دلتونه بنویسید :)

خب ازین عنواناس که میشه واسش یه رمان نوشت.اگه از همون اول خواننده وبلاگم باشید میدونید کلی تو این دو سال تغییر کردم از همه نظر،برای اینکه زودتر از دست غرغرام خلاص بشید یه بار برای همیشه این خودنویسی روزانه و نصیحت‌وارانه رو مینویسم و تمام،یعنی دیگه هیچ روزنوشت اینجوری نمیبینید ازم :)

به نام خدا

بزرگترین تغییرات زندگیم از سالی شروع شد که به دانشگاه رفتم این سه سال اندک رو خلاصه‌وار تعریف میکنم واستون،امیدوارم همگی ازش عبرت بگیرن(گرچه میدونم بی‌فایده است) اما امیدوارم کسی اشتباهات منو دیگه تکرار نکنه.

۱.به شهری دیگر رفتم:من یه دختر خیلی حساس و یه دنده بودم که میخواستم به هررر قیمتی شده یه شهر دیگه درس بخونم،ترجیح دادم ۷ ساعت از خونه دور بشم و دانشگاه آزاد و حتی دولتی شهر خودم،تو رشته‌های معمولی نرم.حس میکردم اگه این دوران دانشجوییم هم بمونم پیش خانواده‌ام هیچوقت نمیتونم مستقل بشم و تا ابد تحت نظر پدر و مادرم میمونم(یکم درست فکر میکردم در این باره) و وقتی فهمیدم یه جای دیگه پذیرفته شدم کلی ذوق کردم،این اولین قدم در راه تغییر بود،برای آدم محافظه‌کاری مثل من شدیدا هیجان انگیز بود.

من در روابطم با آدما خیلی ساده بودم،ازونجایی که یه هفته دیرتر از بقیه بچه‌ها رفتم دانشگاه دوست داشتم زودتر با همه آشنا بشم و کلی دوست پیدا کنم تو انجمن‌های مختلف برم و.اما اونقدرا که تصور میکردم تو دوری از خانواده صبور نبودم.خخخ یه هفته تو خوابگاه همه رو دیوونه کردم.

۲.اولین بار:ترم یک بدون اتفاق خاصی گذشت،درس خوندم،کلی دوست پیدا کردم و ازونجایی که تو اتاق شیش نفره ما پنج نفرمون هم کلاس بودیم ماجراهای خنده‌دار و دردسرای زیادی رو کنارشون تجربه کردم،اولین بار تو عمرم یه درس مهمم رو افتادم خخخ وای دردسری بود این بیوشیمی و برای اولین بار با کسی آشنا شدم که مسیر زندگیمو عوض کرد.بله سادگی بلاخره کار دستم داد و افتادم تو یه چرخه‌ای که بعدش دردسرامو دوبرابر کرد.قضیه مفصله فقط خلاصه بگم که ترم سه به افتضاحی گذشت.تنهایی،غربت،نداشتن یه همراه تو سختیا،افت معدل،قاطی شدن تو دردسرای بقیه باعث شد یه تلنگری بهم بخوره و ازون حالت نوجوونیم دربیام.میگن یه دل شکسته یه جیب خالی و یه شکم گرسنه آدمو سر عقل میاره و خب.آدما همیشه اونطوری نیستن که فکر میکنیم،بعضیا فقط از دور خوبن،بعضیا عادت دارن خودشونو ظلم دیده و بدبخت نشون بدن تا دلت واسشون بسوزه،الان ازون همه رنجی که کشیدم دلگیر نیستم چون درسای بزرگی بهم دادن،فقط ازین دلم میسوزه که بعد اون همه سختی اونی که انقدر برام مهم بود و تو اوج تنهایی و غصه‌هام حتی سلام نمیکرد بهم،همین چند وقت پیش یه پیام بلند بالا فرستاد واسه عذرخواهی،ولی خب چه فایده،چیزی عوض نشد.

۳.بهاری دل‌انگیز:بهار سال ۹۸ از راه رسید.مسافرت خانوادگی روحیه‌امو عوض کرد و منو به همون آدم سابق برگردوند.قبل عید به خودم قول دادم دیگه غصه نخورم و برم دنبال خواسته‌هام.ترم چهار یه ترم جدید بود،به خودم قول داده بودم که دیگه احساسات گذرای آدمای موقتی واسم مهم نباشه.و بهار ۹۸ با یه آدم دیگه آشنا شدم که منو وارد راه نویسندگی کرد.به لطف راهنمایی‌های آقای قاف» نویسندگی رو حرفه‌ای‌تر ادامه دادم و تصمیمای مهمی گرفتم واسه آیندم،به خودم قول دادم دیگه ارشد رشته خودمو نخونم و برم دنبال درآمد تا بتونم به آرزوهام برسم.

۴.تابستانی گرم:تابستون شروع یه تجربه جدید بود.کارآموزی منو با محیط کارم آشنا کرد،با آدمای حرفه‌ای توی رشته تحصیلیم و دکتر خوب و مهربون و باانگیزه‌ای که پیشش کار میکردم کلی منو به آینده شغلیم امیدوار کرد.مشکل خانوادگی برام پیش اومد که به خیر و خوشی تموم شد.صبح تا ظهر کارآموزی میرفتم و ظهر هم به خاطر جو بد خونه تمام کارای خونه رو دوش من بود.اون موقع اصلا احساس خستگی نمیکردم چون خیلی حس مفید بودن داشتم.برای اولین بار به نمایشنامه نویسی رو آوردم،کاری که هیچوقت تصورشم نمیکردم.تجربه بازیگری و نویسندگی داشتم تو دوران مدرسه ولی اینکه بخوام نمایشنامه بنویسم اصلا برام قابل تصور نبود.نوشتم و نوشتم به امید اینکه وقتی برگردم شهر دانشجوییم کار تئاتر رو ببرم رو صحنه با همون آقای قاف.

۵.پاییز قشنگ:مهر ماه با انگیزه رفتم دانشگاه،دیگه خاطرات بدم رو فراموش کرده بودم چون الان یه هدف داشتم و فقط و فقط روی اون تمرکز میکردم.عضو خیریه و کانون ادبیات دانشگاه شدم.دوستای جدید پیدا کردم.برای اولین بار فروشندگی رو تجربه کردم خخخ :))) شروع کردم به تغییر خودم.شهریور تولدم بود و تصمیم گرفتم یه سریا رو حذف کنم از زندگیم و چقدر ازین تصمیمم خوشحالم.۲۰ سالگیم فوق‌العاده شروع شد.کار با گروه آقای قاف نشد و به توصیه خودش رفتم سراغ گروه تئاتر دانشگاه.با یکی از بچه‌های خیریه که تو تئاتر هم بود صحبت کردم یه سری تغییرات دادیم گروه جمع کردیم و خداروشکر همه چی خوب پیش رفت.نمایشنامه واحد ۳۱۴» قراره مهر ماه آینده روی صحنه بره. :)

۶.شب یلدای نفرین‌شده:نمیدونم چرا این دو سال شب یلدا انقدر اتفاقای بد میفته واسم.شب یلدای امسال به یه سری حقایق(دروغ‌های پشت پرده) پی بردم.یه دوستی که برام خیلی عزیز بود حرفایی زده بود پشت سرم به بقیه دوستام،کارایی بهم نسبت داده بود که با شنیدنش شوکه شدم یک هفته تمام هنگ بودم.تمام حس خوبی که به دوستام داشتم از بین رفت و با خودم گفتم چقدر ساده بودم که اجازه دادم نزدیک‌ترین دوستام(که فهمیدم دوستام نیستن) کنترل زندگیمو بعضی جاها به دست بگیرن و مانع موفقیتم بشن.بعدش که حالم بهتر شد به خودم قول دادم نزارم کسی واسم تصمیم بگیره.نزارم آرزوهام و هدفام مسخره بشن.دیگه خودمو بابت آدما اذیت نکنم.بزارم رفتنیا برن موندنیا بمونن و فقط اونایی رو نگه دارم که خودشونو بهم ثابت کردن.

۷.خونه‌نشینی و ادامه ماجرا:این ترم فرصتی نشد که برم دانشگاه و حتی یکی از استادامو اصلا ندیدم :)) اجبارا بعد دو هفته دانشگاه رفتن دوباره برگشتم خونه.یه پیشنهاد فیلم‌نامه‌نویسی بهم شده و ازش استقبال کردم :) اینم قطعی نیست ولی خب من سعیمو میکنم تا ببینم خدا چی میخواد :)

۸.مهم‌ترین تغییر،مهم‌ترین تصمیم:مهم‌ترین تغییرم اعتقاد به خواست خداست و به این نتیجه رسیدم هر اتفاقی چه خوب چه بد واسم افتاد تو این مدت بی‌دلیل نبوده + تغییرات شخصیتیم 

مهم‌ترین تصمیمم تو این مدت جدی گرفتن نویسندگیم بوده و تصمیم مهمی که واسه آینده‌ام گرفتم 

پ.ن۱:خب خداروشکر به ده‌تا نرسید :))

پ.ن۲:آخرین روزنوشت

دنیا دست دیوانه‌هاست باور نمیکنی؟

زیر سایه درخت نشسته بود و ناگهان به این فکر افتاد که نیرویی درون زمین همه چیز را به سمت خودش میکشد،با شگفتی از جا پرید و فریاد زد،همه گفتند دیوانه است،

از قدم‌ زدن خسته شده بود میخواست سریعتر راه برود،گفت سریعتر از دوچرخه پر قدرت‌تر از ارابه،همه به او خندیدند،

دستش را زیر سرش گذاشته و روی چمن‌ها دراز کشیده بود،حرکت هماهنگ و رقص منظم پرهای غازی مهاجر در آسمان ایده شگفت‌انگیز پرواز را در ذهنش روشن کرد،همه گفتند دیوانه‌ای!

گفت برق تولید میکند،

گفت تماس‌ها را آسان‌تر میکند،

گفت میتوانی همه چیز را در جیبت بگذاری، 

گفت دور دنیا در ۸۰ روز دیگر یک داستان تخیلی برای نوجوانان نیست،

گفت اگر سریعتر بروی میتوانی زمان را متوقف کنی،

شنیدند:دیوانه‌ای!امکان ندارد!

انقدر خیالات نباف،

زندگیت را بکن جوان

بین دنیای رنگ و رو رفته ی قدیمشان و دنیای درخشانی که شب‌ها نتوانستیم از تصورش بخوابیم،چند بار مجبور شدیم حبس کنیم خودمان را پشت کار‌های معمولی‌،

روابط آزار‌دهنده و مخرب ذهنی؟

چند بار خودمان را وادار کردیم به نشستن سر کلاسهای اجباری؟

چند بار سرکوب کردیم خودمان را در برابر پرواز کردن و به جایش

متین

صبور 

و بالغانه رفتار کردیم؟

که ترسمان از خنده‌های بقیه،

از خطاب دیوانه بودمان را پشت نقاب معمولی بودن پنهان کنیم

و این چراغ نورانی را قایم کردیم مبادا بگویند احمق نباش.بلندپروازی را تمام کن.

حالا بیا و بخوان قصه‌ی این آدمهای دیوانه را که دنیا روی انگشتشان میچرخد،

تخیل همه چیز است»

این را یکی از همان دیوانه‌هایی گفت که حرفهایش دنیا را تکان داد،

با این حال میتوانی ببینی؛

تغییر دنیا از تخیلات یک دیوانه‌ی معمولی زیر درخت سیب آغاز شد.

⁦⁦⁦ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

 وجه می می‌خواهم و مطرب که می‌گوید رسید

یه سال از آخرین پستی که گذاشتم میگذره(هر هر هر)

اگه هنوزم قبوله سال نوِ همگی مبارک باشه❤✨

واسه همه آرزو میکنم یه سال عالی رو شروع کنن 

همینطور که میگن سالی که نت از بهارش پیداست

امیدوارم همگی با لبخند و دلِ خوش یه سال عالی رو کنار خانواده‌هاتون آغاز کرده باشید و ازین تعطیلات نهایت استفاده رو ببرید.☺❤✨

شاعر میفرمایند:عید اومده

عید اومده بهاره

شادی رو به خونمون میاره

عید اومده عید اومده بهاره

هر چی از خدا میخوای واست هدیه بیاره

(ترجیحا،تن سالم و دل خوش و پول)

+قضیه این مدت نبودنم حکایت اون بنده خدایی شده که اومد ابروشو درست کنه زد چششو کور کرد :/ خواستم عرض پست و فونت قالب رو درست کنم کلا تردم همه چیو از اول مجبور شدم درستش کنم با همون عرض و اندازه‌های قبلی،حالا سر فرصت میشینم تغییر میدم.

تازه از سر کار برگشته بودم،خسته بودم و عصبی و از همه بدتر این بود که کسی توی خونه منتظرم نبود.من تنها بودم و کسی را نداشتم تا با او درد و دل کنم یا حتی غر بزنم.این وضعیت داشت کلافه‌ام میکرد.بیحال خودم را پرت کردم روی تخت و چیزی نگذشت که به خوابی عمیق رفتم،یک خواب پر از استرس و کابوس،کابوسهایی که کاملا به خواب بودنشان آگاه بودم اما مشکل اینجا بود که از خستگی روزانه‌ام کم نمیکرد.صبح‌ به پلک به هم زدنی رسید.کسل بودم و سردرد داشتم،با بیحالی آماده شدم صبحانه خوردم و به محل کارم رفتم.سر چند تا از کارمندها داد زدم،تلفن‌ها را با عصبانیت جواب دادم و خوب که متوجه کار اشتباهم شدم،با درد عذاب وجدان سرم را روی میز گذاشتم و خودم را سرزنش کردم. چند تقه کوچک به در خورد و منشی ریزنقشم وارد اتاق شد،کمی این پا و آن پا کرد و گفت:قربان اجازه هست؟

سر تکان دادم و او با خجالت وارد اتاق شد:میتونم ازتون علت عصبانیتتون رو بپرسم؟کارمندا همه ترسیدن.

با ناامیدی سری تکان دادم و گفتم: اگه خودم میدونستم انقدر عصبانی نبودم.

او عینکش را با آرامش جابه‌جا کرد و گفت:شاید از خستگی فکریه.کم خوابی و استرس و.

گفتم: آره احتمالا.

گفت:میخواید کمکتون کنم؟تا یه چند ساعتی رو راحت بخوابید؟

با خستگی نگاهش کردم،این دختر هم عقلش را از دست داده.اصلا ولش کن بزار هر غلطی میخواهد بکند.فقط چند ساعت در آرامش بخوابم بس است.

روی مبل راحتی اتاقم نشستم بالشتک مبل را زیر سرم گذاشتم و پاهایم را راحت دراز کردم.

+: لطفاً چشماتونو ببندید

به حرفهایش گوش میکردم.چشمهایم را بستم نور اتاق را کم کرد پرده‌ها را کشید و برایم صحبت میکرد:با آرامش ذهنتوتو خالی کنید.همینطوری که صدای منو میشنوید سعی کنید ریلکس باشید و تمرکز کنی،حالا با شمارش من خوابتون عمیق میشه.عمیق و عمیق‌تر و کم کم دیگه صدای منو.

چیزی نگذشت که به خوابی عمیق رفتم،حس میکردم دارم در یک دریاچه آرام آرام فرو میروم.دور و برم صدایی نمی‌آمد فقط سکوت بود و سکوت.

خیابان سنگفرش شده،تیر برق‌هایی به سبک قرن ۱۸،خانه‌هایی با سقف‌های رنگی و شیبدار و درختهای بلند که در دور دست‌ترین نقطه پشت درختها برج ایفل دیده میشد،من در یک روز بهاری درست در مرکز شهر پاریس روی یک نیمکت فی نشسته بودم.سرم را بالا گرفتم و نور ملایم آفتاب را مهمان چشمهای خسته‌ام کردم.سایه‌ای روی چشمم افتاد و روبه‌رویم یک اتوبوس دو طبقه قرمز رنگ پیدایش شد.با اخم به سمت در راننده رفتم دهانم را برای دشنام باز کردم تا بگویم مگر کوری و نمیبین؟من اینجا نشسته‌ام و کاری به کارت ندارم به چه حقی جلوی استراحت من را میگیری و بیخودی بوق میزنی؟؟

در اتوبوس با صدای فیسی باز شد و راننده با خستگی داد زد:ایستگاه اول

مادام زودتر سوار بشید.

دهانم از تعجب یک متر باز ماند،کسی که در لباس راننده‌ای بداخلاق پشت فرمان نشسته بود در واقع خودم بودم!

با ترس عقب عقب رفتم و روی نیمکت افتادم. راننده یک ریز بوق میزد و صدایم میکرد. در حال حل علامت سوال‌های ذهنم بودم. قرار بود فقط بخوابم،نه اینکه وارد سرزمین عجایب بشوم!راننده با آرامش از اتوبوس پیاده شد،جلو آمد و بازویم را گرفتم دنبال خودش کشاند و سوار اتوبوس کرد. از میله گرفتم تا از سرعت گرفتن ناگهانی اتوبوس پخش زمین نشوم.با سروصدای مردم چشمهایم را باز کردم،گفتم یحتمل تصادف کرده‌ایم اما با دیدن آدمهای روبه‌رویم چشمهایم تا انتها باز شد.عین شهربازی بود. یکی لباس دلقک یکی لباس قاضی،یکی لباس باز و قشنگی به تن داشت و دیگری تیپ ضایع و قیافه‌ای خسته داشت،یکی در لباس آشپژ،آن یکی راه‌راه ی.و همه‌شان من بودند!!

ادامه دارد

میدونم فکر‌ کردید کلاس نویسندگی گذاشتم ولی نه،من خودم درست و حسابی نویسنده نشدم کلاس بخوام بزارم آخه؟؟حقیقتش یه سوالی داشتم میخواستم ببینم کسی تا حالا کلاس نویسندگی شرکت کرده؟و نظرش چی بوده؟

یه پیجی هست به اسم سندرم نویسندگی با همکاری یه موسسه فرهنگی کلاس مجازی آموزش نویسندگی گذاشته،میخواستم ببینم کسی تجربه داره در این مورد که بتونه کمکم کنه؟اصلا آشناست با این موسسه یگانه فاخر توانا»؟

.

یادم می‌آید خوابیدم،شاید هم منشی من را به یک هیپنوتیزم درمانی مهمان کرده بود!

همه با هم داشتند سر و صدا میکردند،انگار چیزی را گم کرده‌ بودند،داشتند زیر صندلی‌های چرم قرمز دنبال یک چیز نامعلوم میگشتند.من»ای که لباس باز و قشنگی پوشیده بود گربه کوچولوی سفیدرنگی را بغل کرد و صاف نشست و گفت:گرفتمش بچه‌ها!

در همین حین جیغی از شادی کشید و گفت:اون اینجاست!!

همه سر‌ها با تعجب به سمت من برگشت،از این همه توجه ناگهانی خجالت‌زده شدم و رویم را برگرداندم به سمت راننده.سعی میکردم با نگاه کردن به خیابان به جیغ و داد پشت سرم،به این سیرک دسته‌جمعی و آدمهایش توجهی نکنم.اما آنها دست‌بردار نبودند،با شوق صدایم میزدند،نامم را داد میزدند و میگفتند:

هی بلاخره اومدی!؟

بیا اینجا بشین دلم میخواد باهات صحبت کنم!

چرا سعی میکنی خودتو بی‌توجه نشون بدی هان؟؟

ترسوی بزدل!اینورو ببین!ما خودتیم هیولا که نیستیم ورپریده!

روی شانه راننده زدم و گفتم:من ایستگاه بعدی پیاده میشم.

راننده بی‌توجه به من مسیرش را ادامه میداد.محکم روی شانه‌اش زدم و‌ گفتم:اوهوی نگه دار میخوام برگردم!مگه کری؟

راننده خیلی خونسرد نگاهم کرد و گفت:نه.

در عمق نگاه خونسردش میشد دید که حرف حالیش نمیشود.

دیدم زیر لب چیزی زمزمه میکند،گفتم:هان؟چی گفتی؟

اما سر و صدای سیرک عجایب نمیگذاشت درست بشنوم.از کوره در رفتم و داد زدم:

دو دقیقه خفه بشید!

همه با ترس ساکت شدند و سرشان را پایین انداختند.یکی دو نفر هم عین بچه‌های تخس زبان نفهم دهن‌کجی کردند و دست به سینه به بیرون خیره شدند.

به راننده گفتم:من میخوام برم.

_:نمیشه.

گفتم:چرا؟!

گفت:نمیدونم

گفتم:یعنی چی؟!مگه اینجا دنیای ذهن من نیست؟من میخوام برم بیرون.

راننده نگاهی سرد به من انداخت و به پشت سرم اشاره کرد:باید ازونا بخوای

سرهایی که به سمتم برگشته بود،با چرخیدنم به سمتشان،به در و دیوار نگاه کردند و سوت‌زدند.

انگشتم را به سمت دخترک فاخر گرفتم و گفتم:تو.این داره چی میگه؟

دختر که اصلا حواسش به حرفهای من نبود گفت:خیلی از دیدنت خوشحالم.میشه بشینی کنارم؟خیلی دوست دارم بشینی اینجا.

همه اعتراض کردند:چرا بشینه پیش تو؟

ما هم میخوایم بیاد اینجا!

میشه بیای پیش من؟

اتوبوس توی یک پیچ تند رفت و اجبارا افتادم کنار دختر فاخر همه نق زدند و ساکت شدند.

دختر فاخر با ذوق گفت:وای چه پیش‌آمد خوشایندی!امروز چه روز خوبیه واسه من!

وسط حرفش پریدم:میخوام ازینجا برم.چیکار کنم؟

دخترک پکر شد:بری؟به این زودی؟تو که تازه اومدی ما هنوز حتی یه کلمه هم حرف نزدیم.

گفتم:اینجا خیلی شلوغ و پر سر و صداست من میخوام برگردم به دفتر آروم و ساکتم.شلوغی رو دوست ندارم.

گفت:اون دخترو اونجا میبینی؟

به منِ» شه‌ای که نشسته بود کنار پنجره نگاه کردم،هیچ جوره به من منظم نمیخورد انقدر شه باشم.

گفتم:خب؟

گفت:خب اونم یه قسمت از توعه،چجوری میتونی از بی‌نظمی اذیت بشی وقتی درونت یه دخترک شه داری؟

گفتم:باشه اصلا هر چی تو بگی درسته،فقط منو ازینجا ببر،خونه!

دخترک فاخر کمی فکر کرد و گفت:یه شرطی داره،باید به حرفای هممون گوش بدی بعد.

نگاهی به پشت سرم کردم و گفتم:انگار چاره‌ی دیگه‌ای ندارم مگه نه؟

راننده محکم ترمز کرد و گفت:ایستگاه دومممم

دختر فاخر دستم را گرفت و از اتوبوس پایین پرید،اتوبوس خیلی آرام از کنارمان رد شد و در افق ناپدید شد.

و حالا.برج پیزا درست روبه‌رویم بود.دور و برمان پر از آدم بود اما هیچکدام به ما اندکی توجه نشان نمیدادند.دختر فاخر دستم را گرفت و گفت:بهتر بود این لباستو عوض میکردی،هوا بدجور گرمه.

در برابر دامن کوتاه قرمز،پیراهن آستین کوتاه سفید و چسبان کلاه آفتابی صندل و عینک دودی شیکش،تیپ و لباس من بدجور ساده بود و شبیه یک کارمند خسته یا یک مدیر ورشکسته بودم،نه صاحب بزرگترین انتشارات کشور.اما نه!این تیپ در شان من نیست.دیگران چه میگویند؟با این تیپ هیچکس از من حساب نمیبرد،من که یک دختر ۲۰ ساله نیستم،یک خانم بالغ و بسیار محترمم!

نگاهم را از منِ» جلف گرفتم و گفتم:اینجوری راحتم.

گفت:خودت میدونی به هر حال من همیشه یه دست لباس اضافه دارم با خودم.

به سمت برج پیزا راه افتادیم.

ادامه دارد.

زیبا بود،بلاخره من» بود،اما هنوز این کلمه توی ذهنم رژه می‌رفت؛جلف!

جلف» برگشت و به من لبخند زد،برق دندان‌های سفیدش و رژ قرمز مخملی‌اش بدجور توی چشم بود،مطمئما قاپ کلی جنتلمن را تا حالا یده بود.هر شب در یک بار یا یک مهمانی خیلی شیک و اعیانی تا صبح خوش‌میگذراند،حتما از آن دست زن‌هایی است که با ورود به یک جمع جدید همه نظرات را با خودش جلب میکند و حواس همه را کاملا پرت میکند.جلف» زیبا و دلفریب و به طرز عجیبی اعصاب خورد کن بود و با آن اعتماد به نفس بالایش همه را مجذوب میکند و از آن مدیر‌هایی میشود که با یک اشاره همه دست به سینه‌ در برابرش می‌ایستند.جلف» هم من بود اما چرا اصلا شبیه هم نیستیم؟

 جلف» روبه من گفت: اگه میخوای برگردی خونه باید به حرفای همه ما گوش بدی میدونی؟البته ما هم خیلی وقته منتظرتیم باید از منشیت کلی تشکر کنی بعدا.

گفتم: یعنی فقط گوش بدم و همین؟میرم خونه؟

از آن خنده های جذابش تحویل داد و گفت:البته! ما که تو رو گروگان نگرفتیم میدونی؟تو خودت اومدی اینجا با میل خود هم هر وقت میخوای میری.

گفتم:پس چرا الان نمیتونم برم؟

گفت:چون اولین باره و هنوز اجازه نداری.

گفتم:خب حالا حرفت چیه؟

جلف» به طرز عجیبی ناگهان سکوت کرد و یکدفعه زد زیر گریه،لعنتی!حتی گریه کردنش هم جذاب بود!

با هق هق گفت: همیشه دوست داشتم باهات حرف بزنم،بگم من اینجام! اما تو هر بار بهم بی‌توجهی کردی.هر بار توی آیینه بهت چشمک میزنم و به رژ قرمز روی میز و لباسای شیک توی کمدت اشاره میکنم.میدونم که از ته دلت میخوای اینجوری باشی اما هر بار منو پس میزنی و میری سراغ یه لباس ساده و یه رژ کمرنگ.

گفتم:خودت که میدونی نمیشه،من محدودیت دارم خیلی جاها.بعدشم یه نگاه به خودت بنداز،تو یه مدیری نه عروسک که انقدر تو چشم بقیه میکنی خودتو و این تیپ جلف» و میزنی که جلب توجه کنی.اینجوری هر کسی راحت بهت نگاه میندازه و میره و بی‌ارزشت میکنه.

جلف» با عصبانیتی که در چشمانش شعله میکشید نگاهم کرد و گفت:اگه میگی من جلف و خودنماام،به این خاطره که خودت اینجوری هستی.

با عصبانیت متقابل گفتم:نخیر من هیچوقت همچین لباسای باز و مسخره ای نمیپوشم چون علاقه ای به خودنمایی و جلب توجه ندارم.تو یه زن مغرور و خودشیفته هستی که حس میکنی از همه برتری و فقط رو ظاهرت کار میکنی اما از درون هیچی نیستی.

هوا به طرز خیلی عجیبی شروع کرد به تاریک شدن.ابرهای باران زا بالای سرمان جمع شدند و متراکم شدند.هر لحظه امکان داشت باران شدیدی شروع به بارش کند.کمی دورتر از ما رعد و برقی زد و همه جا را روشن کرد.جلف» عصبانی بود.من هم همینطور.نمیفهمیدم چرا اصرار به زدن این حرفها دارد که ما یک نفر هستیم.اما من آدم خودنما و مغروری نیستم.جلف» هم نیستم.

جلف» اما با عصبانیت پوزخندی زد و گفت:چطور میتونی بگی اینطور نیستیم وقتی ما دو نفر دقیقا یه نفریم.میدونی چرا این حرفو میزنی؟چون نمیخوای این بخش از وجود خودت رو قبول کنی.میگی جلف» نیستی ولی همیشه خدا به دخترای جوون تر از خودت که راحت بدون اینکه نگران حرف بقیه باشن هر جوری دوست داشتن لباس پوشیدن و ارایش کردن حسادت کردی.تو ترسیدی اینجوری باشی چون از نگاه بقیه میترسی.هر بار که جلوی ایینه وایمیستی میبینم چقدر حسرت توی نگاهته و چقدر حس پیر شدن بهت دست میده.میدونم از ته دلت دوست داری یه بارم که شده این ترسو از تو ذهنت بیرون کنی و دلتو بزنی به دریا ولی نمیتونی.

حرفهایش عصبانیم میکرد چون کاملا درست بودند.عصبانیتم بی جا بود،یک خانم 30 ساله از شنیدن این حرفها از کوره در رفته بود.کسی که سالها برای موقر و موجه نشان دادن خودش تلاش کرده بود،داشت مثل نوجوانان دمدمی رفتار میکرد.این بیشتر عصبانیم میکرد.

ادامه دارد.

ده تا که چه عرض کنم تعدادش خیلی زیاده.من اینا رو توی لیست فانتزیام نوشتم.که یک تعدادیشونو انجام دادم و یه تعدادیشونم هنوز توی لیستمه.فانتزی به نظرم جالبتره تااینکه یه تعداد محدودی کار باشه که بخوام انجام بدم.فرقشم با آرزو داشتن اینه که چیزای عجیب غریبن اغلب.چیزایی که شاید به نظر مسخره پیش و پا افتاده یا سهل الوصول باشن ولی خب واسه من فانتزیه.

1.اهدای داوطلبانه خون   (راستش از خون دادن میترسم خیلی زیاد و واسه یه سرنگ خون دادن حالم بد میشه چه برسه به اینکه بخوام یه واحد خون بدم)

2.شرکت در یک فعالیت خیرخواهانه    (که امسال تو خیریه دانشگاه فعالیت داشتم و تیک زدم جلوش)

3.گرفتن کارت اهدای عضو

4.داشتن یک کمد پر از لوازم تحریر و طراحی 

5.داشتن یک حیوون خونگی

6.داشتن یک باغچه کوچیک   (که امسال تابستون میخوام عملیش کنم)

7.شرکت در یک کلاس داستان نویسی   (تیک خورد)

8.اجرای یک تئاتر که نویسندش خودم باشم   (مهر امسال ایشالا)

9.خریدن لپتاب و دوربین عکاسی    (که حالا حالاهااااا تو لیست انتظاره و پولم نمیرسه واسه خرید این دو تا قلم)

10.تجربه ی کارهای هیجان انگیز مثل سفر در طبیعت و بازی های هیجانی مثل بانجی جامپینگ یا ازین تابایی که روی صخره میبندن خیلی بلنده

11.سفر و زندگی در کره    

ما درونگراهای بیچاره هیچوقت بلند نظرمونو توی جمع نمیگیم،

ما درونگراهای بیچاره نصف حرفامونو تو خودمون میریزیم و به کسی نمیگیم

ما درونگراها دوستای کمی داریم چون هم سن و سالامون تحمل یه آدمی که اغلب ساکته و خیلی غر نمیزنه یا اظهار نظر نمیکنه،ندارن

ما بعضی موقعا خیلی استعداد داریم

خیلی هنرمندیم

خیلی بازیگریم

خیلی نویسنده‌ایم

اما کسی ازش خبر نداره،چون راجع بهش،مثل بقیه رفتار نمیکنیم،

هر جا که میشینیم خوب گوش میدیم،خوب فکر میکنیم اما اغلب چیزی راجع به خودمون 

توانایی‌هامون

و خواسته‌هامون نمیگیم.

ما ازون آدمایی نیستیم که از کاه کوه بسازیم و گوش هر کسی که کنارمون نشست پر کنیم از غیبت و اراجیف

اما.اما اگه یه شنونده خوب،یه دوست یه خانواده یا هر کسی که ما رو درک کنه داشته باشیم

اگه صبر داشته باشید و پای سکوتمون بشینید تا اون چیزی که درونمونه برای شکوفا شدن آماده بشه،

میبینید که چه کتابهایی که خوندیم و ازش یبارم استوری نزاشتیم،

میبینید چه توانایی‌هایی داریم که تا حالا ازشون حرفی نزدیم،

میبینید که ما هم مثل بقیه خونگرمیم،مهربونیم و احساس داریم

اما خب دست خودمون نیست،عادت نداریم زیاد نشونش بدیم.

همه اختلافا ازونجایی شروع میشه که فکر میکنیم متفاوت بودن یه چیز عجیب غریبه

به قول آلن تیورینگ چون ماشین‌ها به طرز متفاوتی از ما فکر میکنن دلیل نمیشه که بگیم:نمیتونن فکر کنن.

خلاصه

بین این همه آدم بلاخره یه نفر پیدا میشه که حال آدمو بفهمه 

و همه اون حرفایی که میخوایم رو بهموم بزنه خیلی خوب میشه.

اگه دلت میخواد:

با من حرف بزن»

ساعت دقیقا ۵:۰۹ صبح روز ۴ اردیبهشت

از یه خواب خیلی ترسناک پریدم و دیگه خوابم نمیبره،حالا نشستم تو تاریکی و‌ به ارواح خبیثه‌ای که تو خواب داشتم باهاشون مبارزه میکردم فکر میکنم.نمیدونم چرا خوابای من انقد درگیری داره.همش در حال نجات دادن یه نفرم :/ یکی باید بیاد منو نجات بده ازین شرایط!

خب نشستم رو مبل.حس میکنم اگه پاهامو بالا بگیرم و رو زمین نزارم هیولای زیرین»نمیتونه پامو بگیره و بکشه زیر مبل.هیولای زیرین که میدونید چیه؟!نمیدونید؟!؟!پس چی میدونید شما؟!هیولای زیرین،یه هیولای که از دنیای تخیل بچه‌های ترسو میاد و علاقه شدیدی داره به پنهان شدن زیر وسایل خونه،مثل تخت و کابینت و مبل.و دوست داره پاهای آویزون و بگیره و بکشه زیر اون چیز تا توی تاریکی با خیال راحت یک لقمه چپش کنه.پس سعی کنید مواظب هیولای زیرین باشید.

دیگه من که تا الان بیدار موندم.گفتم یکم دیگه هم بیدار بمونم طلوع خورشید رو ببینم بعد بخوابم.

بعضی موقعا میگم ای کاش زودتر به همچین قرنطینه ای دچار میشدیم!یه ست اجباری توی خونه بدون حضور ویروس عزیز کرونا!کاش این فرصت برای فکر کردن به کارهام،انجام کارهایی که سالها واسشون وقت رزرو کرده بودم تا به زمان مناسب برسن،بعد کنکور،بعد این ترم،بعد تموم شدن دانشگاه،حالا بزار باشه بعد اینکه رفتم سر کار.و شروع کارهایی که همیشه از انجامشون.یجورایی میترسیدم،زودتر فراهم میشد.الان شاید بگید خیلی خودخواهی که جون کلی آدم به خطر افتادن و تو از انجام دادن کارات ذوق میکنی.باور کنید آرزومه به جای دامپزشک پزشک میبودم و میرفتم برای کمک.ولی کاری ازم برنمیاد.

به لطف یکی از بچه های خوب بیان،با یکی از بهترین استادای نویسندگی ایران آشنا شدم.که فکر میکنم دقیقا همون استادی بود که تصور میکردم ولی هیچوقت دنبالش نگشتم.به لطف ایشون یه برنامه منظم برای مطالعه و نوشتن و یادگیری خیلی از کارای جدید برای خودم درست کردم و هر روز دارم انجامش میدم.الان میفهمم که تموم این سالها خودمو گول میزدم که نویسنده ام در حالی که میترسیدم ببینم ایده ی خاصی برای نوشتن ندارم و کارهایی رو که شروع کردم نصفه نیمه ول کردم.

حالا در حالی که کمردرد گرفتم از پشت میز نشستن،در حالی که هم کلاسای دانشگاه رو میرم هم مینویسم هم میخونم باز هم احساس خستگی نمیکنم و بعد سالها شبا بدون فکر و خیال میخوابم.این برای من بزرگترین دستاورد سال جدید بود.

جدا ازین حرفا،الان که نشستم پشت سیستم،دارم به کاغذایی که زدم به دیوار نگاه میکنم.درست عین سالی که کنکور میدادم کلی کاغذ کوچولو زدم به دیوار.جمله های انگیزشی،لغت زبان،کلمه های جدید از کتابایی که میخونم و نقاشی هایی که کشیدم.دارم به خودم میگم چرا این همه سال برای انجام کاری که دوس داشتم تردید کردم؟چرا حتی تو دانشگاه با عشق درس نخوندم؟چرا واقعا انقدر میترسیدم و ناامید بودم؟همه این سوالا الان به نظر عجیب میاد.ولی یه زمانی عین واقعیت بود.چرا هر بار که خواستم یه کاری رو با عشق انجام بدم با حرف دیگران انقدرررر به شک و دودلی افتادم؟به همین خاطره که دلم میخواد تا زمانی که مجبورم این قرنطینگی رو تحمل کنم ازش استفاده کنم.

همه این ها باعث شد روی هدفم مطمئن تر بشم.همین استاد گرامی میگه میشه چند تا کار رو با هم انجام داد و توی همشون هم موفق شد.چه حرف قشنگی.تک بعدی بودن خیلی محدودکنندس.

اینم سایت ایشون این پایینه فکر نمیکردم تو ایران مدرسه نویسندگی داشته باشیم ولی انگاری یکی خوبشو داریم :)

مدرسه نویسندگی

وبلاگ شاهین کلانتری

فکر میکنم هر کسی که مینویسه یبار این سوال ازش پرسیده شده.چرا انقدر مینویسی؟خسته نشدی از بس کتاب خوندی؟یکی مثل من که از بچگی هر جا میرفتم یه دفتر سررسید همراهم بود،هی ازم پرسیدن این چیه و توش مینویسی.و هر بار کلی با ذوق براشون از ایده ها و داستانام گفتم،خیلی بهش فکر کردم.

چون نوشتن بخشی از وجود نویسنده است.روح تنوع طلب یا بهتر بگم بی نهایت طلب بعضی آدمها فقط با نوشتن آروم میشه.چون هر چقدر هم که بنویسی هزاران حرف نزده،هزاران داستان ننوشته،هزاران هزار سبک مختلف هست که هیچوقت خدا تموم نمیشه و آدم میتونه انقدر بنویسه که به اندازه هزاران ابدیت بی انتها وقتش رو پر کنه.میتونه هزاران سرزمین کشف نشده خلق کنه.این خودش یک معجزه است!

برای یک نویسنده هیچ چیز ازین بهتر نیست که آشوب های ذهنیشو با نوشتن آروم کنه.به نظرم اولین دلیل یک نویسنده برای نوشتن،نیاز خودشه برای زدن حرفهایی که شاید هیچوقت نتونه بزنه.

شما چرا عاشق نوشتن هستید؟!

یه سری از افکار آدما هست که نمیتونی کاری دربارش بکنی

هرچی‌ بیشتر بهش فکر کنی عین آتیشی میمونه که بهش فوت کنی

فقط بزرگ‌تر میشه.

گاهی مواقع باید فکرای آزار‌دهنده رو رها کنی،فقط اینجوریه که میتونی ازشونخلاص بشی.

+اگه کسی واسش مهمه که اینجام،بابت همه کم‌کاریای اخیرم ازش معذرت میخوام.

حالم خوبه فقط یکم مشغله‌هام زیاد شده و وبلاگ رفته تو اولویت‌های آخرم.

دوستون دارم⁦♥️⁩

ممنون که حالمو میپرسید⁦⁦(◍•ᴗ•◍)❤⁩

معذرت میخوام

بچه ها من تازگیا یه جایی!پیدا کردم اسمش ویرگوله فضای وبلاگ نویسیه مثل بیان

کسی ازش اطلاعاتی داره؟

راستش یه سری به صفحه اصلیش زدم خیلی از طراحیش خوشم نیومد.

جدیده یا قبل بیان بوده؟!

کسی اطلاعاتی داره درباره اش؟

اینجا که تق و لقه یهو بیرونمون نکنن مجبور بشیم جمع کنیم بریم اونجا؟؟ :((

.

آخر نتوانستم در برابر ضعفم دوام بیاورم و زدم زیر گریه.جلف دستش را گذاشت روی شانه ام:خیلی خب.گریه نکن.درکت میکنم.تو مقصر نیستی

باران همینجور یکریز میبارید و سر تا پایم خیس شده بود.یکم که سبکتر شدم چشمهایم را پاک کردم و به دور و برم نگاه کردم.حالا روی نیمکتی نشسته بودم که روی یک صخره قرار داشت.روبه رویمان دریا بود و دور و برمان پر بود از گلهای کوچک سفید.جلف دستمال پارچه ای خودش را بهم داد و گفت:ما بخشی از وجود تو هستیم.مثل سایه ای که هر جا بری یا حتی فرار کنی باهات هستیم.نمیتونی انکارمون کنی.اگه سعی کنی باهامون دوست بشی شاید بلاخره بتونی به آرامش برسی.

فین فینی کردم و گفتم:جدی؟

جلف سر تکان داد:معلومه،ما دوستت داریم و میخوایم کمکت کنیم.حالا.بهم بگو چرا انقد از من متنفری؟

-:چون دوست ندارم جلب توجه کنم چون.

-:جلفم میدونم،ولی چرا همیشه فکر میکنی اینجوری بودن بده؟من نشون دهنده زیبایی و اقتدار توام.تمام این سالها که داشتی تلاش میکردی برای رسیدن به اهدافت، فکر میکنی کی بهت کمک کرد؟.من!.حالا چه اشکالی داره بعضی موقعا هم مثل من باشی؟من خوشگلم با اعتماد به نفسم جذابم .البته نه اونجوری که تو با دید بد نگاه میکنی.بیخیال حرف بقیه.واسه دل خودت هم که شده بعضی موقعا تیپ بزن و خودتو توی آیینه نگاه کن.مطمئنم از خودت متعجب میشی.

سکوت کردم و جلف ادامه داد:اصلا تو که تا حالا امتحان نکردی.از کجا میدونی اگه اینجوری باشی کسی ازت حساب نمیبره و همه ازت سواستفاده میکنن؟هوم؟غرور و خودشیفتگی من هم همیشگی نیست.

کمی فکر کردم و گفتم:تو میگی چیکار کنم که ازین حسم خلاص بشم؟

-:هیچی!فقط سعی کن سخت نگیری و خودتو دوست داشته باشی همونجوری که واقعا هستیم.از حرفای بقیه نترس و اونجوری بپوش که خودت دوست داری.تو ظاهرت عوض میشه اما از درون همون آدمی.یکمی تغییر بعضی موقعا هم بد نیست.

یکم با هم به دریا نگاه کردیم.دیدن حرکت موجهای روی آب و تبدیلشان به امواج بزرگی که به پایین صخره میخورد،آرام بخش بود.جلف گرد و خاک نامرئی روی شانه ام را پاک کرد و گفت:یه دست لباس جدید نمیخوای؟میدونی که من همیشه یه دست اضافه با خودم دارم.چشمکی بهم زد و دستم را گرفت:فکر کنم دیگه با هم دوستیم مگه نه؟

سر تکان و دادم گفتم:ممنون بابت اینکه تمام این سالها کنارم بودی و کمکم کردی.

-:ازین به بعد بهم نگو جلف.

-:جذاب چطوره؟

-:عاشقشم.

در چشم به هم زدنی ما در همان میدان اصلی بودیم.همانجا که برج ایفل منظره ای در دور دست بود.هوا صاف آسمان آبی با توده های پنبه ای ابر و آکنده به عطر بنفشه.یک صبح خنک بهاری در پاریس.

ادامه دارد.

افراد موفق جذابترین افراد هستن،اما از ویژگیهای بارز این افراد که همیشه میبینیم:

1.زبان بدن:یکی از عواملی که خیلی تو جذابیت ظاهری آدم‌ها اثر داره،زبان بدنشونه.داشتن لبخند،قدرتی بالا‌تر از مشت و کلام داره.شما قبل اینکه حرف بزنید،بدنتون با مخاطب صحبت میکنه.یه متن حفظ کنید و روبه‌روی دوربین بخونید و از خودتون فیلم بگیرید.میتونید ضعف‌هاتون توی ایستادن،تپق‌زدن،نگاه‌های مضطرب به اطراف رو مستقیما ببینید و اصلاح کنید.

شاید 

این لینک به دردتون خورد :)

۲.بی نقص ن»باشید:صددرصد و هزار درصد هیچ آدمی توی دنیا با استعداد،خوشتیپ و بی نقص نه پیدا میشه نه همچین آدمی اصلا با این توانایی ذاتی بدنیا میاد.آیا افراد جذاب واقعا بی عیب و نقص هستن؟؟رمز موفقیت فقط و فقط در تلاش.آدمهای جذاب و موفق صددرصد عیبها و نقص هایی هم دارند. لکنت کلام،قد خیلی بلند،گوش های خیلی بزرگ،قد کوتاه و.اما به چشم عیب بهشون نگاه نمیکنن.آدم‌های جذاب سعی میکنن به جای ایراد گرفتن از خودشون،روی تواناییهاشون کار کنن.یه خواننده با صداش شناخته میشه.پس سعی میکنه رو توانایی خوندنش کار کنه.چیزی که باید قابل توجه باشه اینه که ظاهر آدمها قابل تغییره.و رفتار و شخصیت در پله ی اول همه چیز قرار داره.

۳.اعتماد به نفس:هممون افرادی رو دور و برمون داریم که وقتی از دور میبینیمشون،حس میکنیم مثل یه آهنربا همه اعتماد به نفس دنیا رو به خودشون جذب میکنن.با دیدن اینجور آدما اولین چیزی که به ذهنمون میاد چیه؟اه چقدر خودشیفته!ولی این افراد به صداهای منفی افراد اطرافش توجه نمیکنن.چون نیازی ندارن با هر نظر منفی ای بجنگن.صدالبته که کار سختیه ولی آدم وقتی به خود شناسی برسه میبینه که همه این توجهای بیخودی به اطراف فقط انرژی ش رو میگیره.این آدما رو خودشون کار میکنن تمرین میکنن تا اعتماد به نفسشون رو بالا ببرن.

۴.اخلاق و رفتار:داشتن دو بال مثل فرشته‌ها و حلقه‌ی بالای سر و لحن مهربون نشانه‌ی اخلاق و رفتار خوب نیست.بعضی‌ها فقط حفظ ظاهر میکنن اما در باطن تمام خصایص اخلاقی بد رو دارن.آیا بدگویی،غیبت،حسادت و منفی‌بینی با داشتن یه ظاهر قشنگ جذابیت میاره؟خیر!بدانید و آگاه باشید افراد دورو از ضعیف‌ترین آدم‌ها روی کره‌ی زمین هستند.

۵.خودتون باشید:لطفا و لطفا!!هرگز اینکار رو نکنید،انقدر سعی نکنید خودتون رو به هر قیمتی نشون بدید تا توجه و علاقه دیگران رو جلب کنید.این کار از یک فرد خودساخته بعیده.آدمی جذابه که خودشو با تمام نقایصش دوست داره.چون دنبال برتری از دیگران نیست.مطمئنن همه آدمها ضعف‌ها و کاستی‌هایی دارن.ولی هیچوقت سعی نمیکنن با نشون دادن یک عکس زیبا از شخصیت خودشون تمام اون ضعف‌ها رو بپوشونن.به جای اینکار سعی در شناخت خودشون دارن.و اگر خصصیه واقعا بدی هم داشته باشن،سعی میکنن اصلاحش کنن.

۶.تمرکز روی کار:خب براشون مهم نیست جایگاه اجتماعی کاری که میکنن کجاست.اونها افرادی ان که عاشق کارشونن.براش تلاش میکنن بیشتر از هر چیزی تو دنیا تمرکزشون روی کاریه که در لحظه دارن انجامش میدن.

۷.هدفمندی:حالا نه اینکه فورا یه دفتربرنامه ریزی قطور بیاد تو فکرتون نه!هدفمند بودن یعنی تو یه چیزی توی ذهنت داشته باشی و قدمهمای آهسته و پیوسته به سمتش برداری.افراد موفق به جای غر زدن غیبت کردن و وقت تلف کردن توی اینترنت،کارهایی رو انجام میدن که دوست دارن و سعی میکنن مهارتای جدید رو یاد بگیرن.

حالا

وقتی کار مقایسه تموم میشه یه نگاهی به لیست میندازیم.خب یسسس میخوام شروع کنم و میریم سراغ سخت ترین کار یعنی زبان بدن یا مثلا تغییر ظاهر و استایل.اینا فقط عکسای اینستامون رو تغییر میدن نه خودمون.به نظرم از ته لیست باید شروع بشه.یعنی هدفمندی و تمرکز روی کار.بعد یه مدت که بسته به تلاش خودتون میتونه چند ماه تا چند سال طول بکشه میبینید که بدون هیچ زحمتی تمام گزینه های بالا رو تیک زدید.شما تلاشی برای تغییر تیپ یا ظاهرتون نمیکنید.دیدتون تغییر میکنه.ازون به بعد همه چیز به نظرتون کامل و بی نقص میاد.شما با یه ت کوچولو در مسیر زندگیتون،با درست کردن یه هدف،یه میانبر خیلی بزرگ به سمت موفقیت میزنید.

یه سری از افکار آدما هست که نمیتونی کاری دربارش بکنی

هرچی‌ بیشتر بهش فکر کنی عین آتیشی میمونه که بهش فوت کنی

فقط بزرگ‌تر میشه.

گاهی مواقع باید فکرای آزار‌دهنده رو رها کنی،فقط اینجوریه که میتونی ازشون خلاص بشی.

+اگه کسی واسش مهمه که اینجام،بابت همه کم‌کاریای اخیرم ازش معذرت میخوام.

حالم خوبه فقط یکم مشغله‌هام زیاد شده و وبلاگ رفته تو اولویت‌های آخرم.

دوستون دارم⁦♥️⁩

ممنون که حالمو میپرسید⁦⁦(◍•ᴗ•◍)❤⁩

معذرت میخوام

آیا از هررر چیزی نوشتن،واکنش نشون دادن به هر خبر ناگهانی درسته؟

اینستا،فضای بازی رو برای بیان حرف و اظهار نظر شایعه پراکنی و تولید اخبار به وجود آورده.فضا اینجوریه که تو میتونی نظر خودتو بزنی و کلی آدم اون رو بخونن.شاید هم نخونن.منتها تو اون حرف رو میگی و مطمئنی که حرف درستیه.

حالا سوال اینجاست اگه بخوایم راجع‌به هر اتفاق و پیش‌آمدی،بدون داشتن اطلاعات کافی اظهار‌نظر ادیبانه و فیلسوفانه کنیم،اینکه هر خبر راست و دروغی رو تو یک صفحه مجازی بازتاب کنیم،مثل کاری که خیلیا انجام میدن استوری،توییت و نوشتن،اصلا فایده‌ای هم داره؟

من به دوستام که خیلی زود به اخبار واکنش نشون میدن همیشه میگم:به‌جای اینکه فکر بقیه رو عوض کنی،رو خودت کار کن.دست از غرزدن درباره اتفاقاتی که تحت‌کنترل تو نیستن بردار.بیخیالش شو.

گاهی وقتا هرچقدر هم آدم داد بزنه کسی نمیشنوه آخه یا اصلا زبونت رو نمیفهمه،یا اینکه میفهمه و خودش رو به ندونستن میزنه.

دیگر برای شرح آنچه بر من می‌گذرد واژگانی ندارم. شب و روز چشم می‌دوزم به زبان و قلم دیگران تا شاید کسی به اتفاق حرفی بزند تا آنچه بر من می‌گذرد را شرح دهد و من فقط بگویم : من هم.

(از کانال تلگرام مهریاد کیارسی، با هم نوایی محزون تار در پس زمینه ی دستنوشته)